Rozdział 26

Kochani, życzę Wam udanego Sylwestra, nie pijcie zbyt dużo! :3 Wspaniałej zabawy w cudownym towarzystwie i oczywiście udanego wskoku do Nowego Roku. Aby był udany i w stu procentach taki, jakim go sobie wymarzyliście. Aby marzenie, których nie udało Wam się spełnić w roku 2015 ziściły się w nowym. Wszystkiego, co najlepsze! :*

Na Ekscytujące życie zapraszam 12.01.2016 (Serdeczne pozdrowienia dla Lennox :D :* )

Buziaki!

Charlotte

PS --> Oczywiście –  jak zawsze ja –  liczę na Wasze opinie! Naprawdę mi na nich zależy! Nie bójcie się pisać, ja nie gryzę! :D :)

***

Analiza

24 stycznia 2000

W skupieniu pochylała się nad mapami i różnego rodzaju papierami. Analizowała. On też to robił. Analizował ją, cały czas, na okrągło, kończył i zaczynał od początku. Chciał tak wiele, a jednocześnie zastanawiał się, po co to? Jaki ma sens? Chociaż, jakby tak na to spojrzeć z innej strony, dokładnie z takiej, z której było dobrze widać jej niesamowitą figurę (!) to sens był i to OGROMNY!

- Wydaje mi się, Harry, że Lucas mógłby wejść, o tędy – placem wskazała miejsce na planie, a głową kiwnęła w kierunku niskiego szatyna – a ja weszłabym, o tędy, co sądzisz?

- Wiesz… to bardzo ryzykowne – mruknął niepewnie. Hermiona warknęła i zmrużyła oczy.

- Malfoy! Chodź tutaj!

- Czego ty kobieto znów chcesz? – Westchnął przeciągle i podniósł się z wygodnego fotela. I tak nie miał pojęcia, o czym teraz mówili. Miał ciekawsze zajęcia niż słuchanie ich nudnego paplania.

- Dużo chcę, takie życie – mruknęła i machnęła różdżką nad stołem. Wszystko, co do tej pory zaplanowała z Harrym i kilkoma strategami zniknęło. – Zobaczymy jak słuchałeś na lekcjach.

- Co mam zrobić?

- A jak myślisz? – prychnął Phil, muskularny facet, współpracownik Lucasa.

- Cicho! – rzuciła Hermiona. – Sporządź plan akcji. Na tym między innymi polegać powinno twoje zadanie. Jako mojego pomocnika. – Zaakcentowała ostatnie słowa.

- Tak właściwie wolę określenie zastępca zastępczyni.

- Chciałeś powiedzieć szefowej! – wycedziła.

- Chciałaś powiedzieć vice szefowej.

- Planuj!

- Wygrałem – mrugnął do niej zalotnie i pochylił się nad stosami porozrzucanych pergaminów. Zastanawiające! Czemu, wszyscy byli śmierciożercy wybierają sobie na kryjówki stare, cuchnące stęchlizną i w dodatku zarośnięte dworki, gdzie łatwo ich znaleźć! Gdyby to on chciał się ukryć, to prędzej na Hawajach w jakimś kilkunastu (!) gwiazdkowym hotelu. Bo jak już dać się złapać (to było pewne, że w końcu każdy śmierciożerca zostanie złapany, Hermiona Granger nie odpuszcza) to tylko z klasą!

Dokładnie przyjrzał się rozmieszczeniu, terenowi. Spisał parę ważnych informacji na pergamin i w skupieniu zastanowił się nad strategią.

- Już wiem.

- Mów – rzucił Harry, zdecydowanie znudzony i głodny. A w domu czekała na niego cudowna i smakowita pieczeń! Ginny tak wspaniale potrafiła gotować, że aż zachciało mu się płakać na myśl, że nie skosztuje jej popisowego dania tuż po wyjęciu z piecyka!

- Każde wejście jest obstawione przez szmalcowników. Okna są zabezpieczone potężnymi zaklęciami, a zdjęcie jednego zajmie dużo czasu nawet komuś tak utalentowanemu jak Granger. Zamek otoczony jest fosą, a z tego, co opisuje nasz obserwator, nie mam tam żadnych groźnych stworzeń. W takich zamkach starożytni czarodzieje mieli w zwyczaju posiadać sale tortur! Skąd wziąć tyle wody do torturowania i nie wydać fortuny na rachunki? Nic trudnego: woda z fosy. Czyli musi być jakieś połączenie i fosy, i tych sal. Sale na pewno są połączone z tunelami, tunele ze schodami, a te z głównym piętrem. Tym sposobem w zamku byłyby już dwie osoby, bo najbezpieczniej jest wysłać tylko tyle. Reszta podleciałaby z góry. Oczywiście każda grupa z innej strony i zaatakowała. Wtargnęła do zamku i osłaniała nam tyły. Bo jak sądzę to ja i Granger wylądujemy w kanałach.

Wszyscy patrzyli się na niego z zaskoczeniem, zmieszaniem i niedowierzaniem. Jedynie Hermiona wybuchła śmiechem.

- Co? – zapytał zdezorientowany. – Coś nie tak?

- Twój plan jest doskonały – mruknął Harry. – I ostateczny…? – Spojrzał na pozostałych, niechętnie kiwnęli głowami.

- Ha! No i widzisz, Granger? To mój plan wygrał, a nie twój. – Hermiona w odpowiedzi jeszcze głośniej się zaśmiała. – O co chodzi? – warknął w końcu.

- O to, że twój plan był dokładnie taki sam jak jej – uświadomił go w końcu Lucas.

***

- Dzięki za komplement, Malfoy.

- Niby, jaki? – Spojrzał na nią z niezrozumieniem.

- Dotyczący faktu, że jestem utalentowana.

- Ta, nie wmawiaj sobie, musiałem się przejęzyczyć – rzucił.

- Jasne. Jak zawsze… Czy to prze zemnie? – Oparła się wygodnie o swoje biurko i przyglądała mu się w skupieniu. – Czyżbym aż tak na ciebie działała? Że już nawet nie myślisz, ani nie mówisz poprawnie?

- Nie chciałem ci tego mówić, ale jak widzę już wiesz! Szaleję za tobą! – wrzasnął głośno, Hermiona roześmiała się, gdy podbiegł do niej i chwycił ją za obie dłonie.

- Czasami nawet cię lubię – rzuciła cicho – ale wkurzać – dodała.

- A jak myślisz? Niby, jakim cudem wciąż tu wytrzymałem? – mruknął pochylając się nad nią.

- Dzięki cudnemu towarzystwu.

- Potter wcale nie jest taki fajny.

- Zdecydowanie, ale ja to, co innego.

- A to podobno ja jestem próżny, zabawne, że jednak nie! – Lekko przechylił głowę, oparł obie ręce na blacie tuż za nią i przyglądał się jej.

- Więc, co już wydedukowałeś, Malfoy? Analizowanie całej mojej osoby, na pewno jest ciekawe. – Nie był zaskoczony, ona zawsze wiedziała wszystko. Zawsze! To było nawet pociągające, ale i często dość przerażające!

Uśmiechała się do niego wyzywająco, a jej oczy błyszczały jak ogniki. To była doskonała szansa! Był Malfoyem, dlaczego nie miał z niej nie skorzystać?

- Włosy. Uwielbiasz się nimi bawić. Kiedyś ich nienawidziłaś, ale teraz są niesamowite i o tym wiesz. Często owijasz je sobie wokół palca, o tak…– Delikatnie chwycił jeden kosmyk w palce. Obserwował ją, wciąż się uśmiechała. – A następnie delikatnie zakładasz jej sobie za ucho, o tak… - Pochylił się jeszcze bardziej, jego usta prawie dotykały jej…

- Zabawne jak dużo o mnie wiesz – powiedziała miękko odsuwając się z szerokim uśmiechem. Zrobiła to specjalnie.

- Prawda? Zupełnie niespotykane zjawisko – prawie warknął te słowa. Znów brakowało tak mało!

- Nie spodziewałam się, że aż tak się wciągniesz w to analizowanie.

- A ty? Co możesz powiedzieć o mnie? Wiem, że uwielbiasz rozwiązywanie tajemnic…

- Jesteś tajemnicą? – spytała zadziornie.

- Jestem chodzącą zagadką! Prawdziwy, a jednocześnie nieodkryty. Chcesz zostać odkrywcą, Hermiono…?

- Mhm… kusząca propozycja, z przyjemnością skorzystam.

- Więc…?

- Uwielbiasz to, w jaki sposób niektórzy wypowiadają twoje imię, Draco… - Uśmiechnął się szeroko – Jesteś próżny i myślisz tylko o sobie.

- To nie tajemnica! – roześmiał się.

- To nie, ale fakt, że tak uważnie śledzisz mnie wzrokiem już tak, to tajemnica nie dla mnie, a dla innych… Kochasz wygrywać, a w szczególności ze mną, niestety nie masz ku temu zbyt wielu możliwości. I niezaprzeczalnie cały czas czekasz na jedną rzecz…

- Jaką, mądralo?

- O taką… - Pociągnęła go lekko za końcówkę krawatu i pocałowała mocno, z pasją. Nie da się opisać jak bardzo był zaskoczony. Nie trzeba jednak było długo czekać na jego reakcję, była natychmiastowa. Położył swoje dłonie na jej biodrach i przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej.

PUK, PUK

Odsunęła go od siebie lekko.

- Czy zostałam już odkrywcą? – szepnęła, jej ciężki oddech mieszał się z jego.

- Zdecydowanie.

PUK, PUK.

- Miona!? Jesteś tam?!

Delikatnie zdjęła jego ręce i chwyciła szybko płaszcz i torebkę. Skierowała się ku drzwiom, w ostatniej chwili zdezorientowany Draco złapał ją za rękę.

- Na dziś raczej dosyć, nie sądzisz? – rzuciła i zaśmiała się cicho.

- Wracając do tego, co ja wywnioskowałem: potrafisz zaskoczyć każdego, a w szczególności mnie – powiedział i uśmiechnął się tym swoim typowym, ślizgońskim uśmieszkiem.  

PUK, PUK

- Hermiona! Halo! – Ktoś chwycił klamkę.

Delikatnie i zaskakująco szybko musnęła jego wargi swoimi.

- Wiem – mruknęła spoglądając mu w oczy. Zanim zniknęła za drzwiami mrugnęła do niego i posłała mu wyzywający uśmiech.

Dezorientacja to zbyt mało na określenie stanu, w jakim go zostawiła.

***

- Czemu nie odpowiadałaś? – rzuciła Rose. Stała pod jej gabinetem dobre pięć minut. Niby krótko, ale w tym czasie już zdążyła się na pewno spocić w tej grubej kurtce.  

- Przepraszam – mruknęła, starała się unormować oddech. Czuła jak jej policzki robią się lekko czerwone.

- Posłuchaj mnie, moja panno! – zaczęła groźnie, nie sposób było się nie roześmiać. – Doskonale wiem, czemu nie odpowiadałaś, przyznaj mi się sama, albo się do ciebie nie odezwę.

- Nie wiesz, Rose. Zapominasz, że ta sztuczka w twoim wykonaniu nie działa.

- Wszystko działa wtedy, kiedy trzeba, a najwidoczniej teraz nie musi… Chodźmy już, bo mi gorąco.

- Mhm, chodź. – Hermiona dopięła swój płaszcz do końca.

- Co dziś robiłaś?

- Same nudne rzeczy, praca, sprzeczki z Malfyem, praca, sprzeczki z Malfoyem, praca, no i Draco.

- Czemu na końcu tylko Draco? – zapytała podejrzliwie. Ostatnio zaczęła analizować bardzo dokładnie jej zachowanie, szukała zmiany! Szukała Malfoya w jej myślach! Ba, szukała go obok niej. Zupełnie jakby spodziewała się, że ukryła go sobie w torebce, żeby przemycić niespostrzeżenie do domu. Swoją drogą to nawet częściej zaczęła zaglądać bez powodu właśnie do jej torebki. Oczywiście pod pretekstem pożyczenia szminki, czy lusterka.

- A czemu nie? – odparła i uśmiechnęła się do niej.

- Co masz na myśli? – Jej oczy zabłyszczały, czyżby plan się powiódł? O Merlinie, jak tylko powie o tym reszcie!

- Nic ciekawego. Swoją drogą potrzebuje kawy zanim ruszymy na zakupy. Trzeba wysłać Patronusa Gin, żeby czekała na nas nie pod „Modną Wiedźmą”, a „Kawiarnią Feniksa”.

- Ja to bym zjadła jakieś ciasto…
- Tak, jak zwykle, jeden kawałek, potem drugi, na koniec doprawisz trzecim, a później się dziwisz, ze ci dupa rośnie.

- Moja dupa, moja sprawa – rzuciła Rose. Roześmiały się głośno.

- Fakt faktem to też bym zjadła, może piernika?

- Ha! Widzisz? Ciastu nie da się oprzeć.

***

- Dracusiu?! Syneczku mój! Co ci się stało, kochanie? – Narcyza była autentycznie przejęta, zupełnie jak nie ona… To było takie zaskoczenie, że aż żadne…!

- Widzisz, mamo… Bolą mnie usta – mruknął melancholijnym głosem. Musi nałożyć sobie trochę odżywczej pomadki matki.

- A od czego? Ktoś cię uderzył? Mojego synka?

Lucjusz stał w drzwiach i przyglądał się temu z zaciekawieniem.

- Pokaż mi tę wargę. O, czy to ślad zębów? – Krzyknęła przerażona. – Draco, co ty robiłeś!

- Całowałem się – odparł najzwyczajniej w świecie. Lucjusz zaczął się głośno śmiać widząc minę swojej żony.

- W tym wieku? Czy ty sobie żartujesz?! Jesteś za młody na całowanie się! Maszeruj do swojego pokoju, młody człowieku!

- Tak, tak – ominął ją i skierował się do kuchni. Musi zapamiętać na przyszłość, uświadomić Hermionę, żeby nie gryzła go więcej zbyt mocno w wargę, to serio boli!

- Wracaj tutaj Draconie Lucjuszu Malfoy! Jeszcze nie skończyłam!!! A ty, czego się śmiejesz jak głupi, Lucjuszu?! Czemu nic nie mówisz?! Twój prawie dwudziestoletni syn się całował!

- Bo to pierwszy raz, Cyziu. Chodź, musisz odpocząć.

- Jak to nie pierwszy? Oh, Merlinie, kogo ja wychowałam. To wszystko twoja wina, Lucjuszu! To przez ciebie!

- Tak, Cyziu, tak. Chodź, napijesz się moich ziółek.

- Nasz syn, mój mały Dracuś… Nie wierzę! Nie wierzę…

- To uwierz – rzucił Lucjusz i roześmiał się ponownie.