Rozdział 15, cz. 2

Cześć kochani,

Wiecie, co? Nie krępujcie się, krzyczcie na mnie dowoli! Postaram się przyjąć wszystko! Tylko nie rzucajcie zgniłymi jajami… Błagam! Mam świadomość, że jestem straszna, ale naprawdę nie wiem, co ja mam zrobić, żeby rozdziały pojawiały się częściej, mój czas jest naprawdę ograniczony, ale staram się jak mogę, i co? Nie wychodzi mi to! Każdą wolną chwilkę poświęcam na pisanie, ale to i tak za mało. Jestem zła na wszystko, a najbardziej siebie, bo nie dość, że zaniedbuje swój blog, tak rzadko dodając rozdziały to jeszcze zaniedbuje Wasze blogi! Bardzo mocno Was przepraszam! Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie!

Dobra, skończyłam się użalać nad sobą na ten moment. Pocieszenie jest takie, że rozdział 16 pisze i może skończę go jeszcze w czasie tej przerwy świątecznej, czyli jutro. Jeśli chodzi o drugą część piętnastki, czyli poniższy rozdział to mam nadzieję, że mnie nie zabijecie, nie powiem Wam czemu, ale jestem pewna, że Wasza reakcja na to, co jest tutaj napisane będzie bardzo nerwowa, więcej Wam nie zdradzę.

Dziękuję za komentarze pod poprzednią częścią i proszę, abyście pod tym rozdziałem równie licznie wyrazili swoje opinie, będę Wam za nie wdzięczna, gdyż wydaje mi się, że ten rozdział jest przeciętny, nie jest zły, ale nie jest też tak dobry jak pozostałe mi się wydawały.

Rozdział dedykuje Essentii Lepore, bardzo dziękuję Ci za nominację do nagrody, nie martw się nie zapomniałam o Twoim blogu! :D

Dobrze, nie będę już przedłużać. :) Zapraszam do lektury, mam nadzieję przyjemniej :D

Ślę Wam gorące buziaki! :** <3

Charlotte

PS – nie zdążyłam złożyć Wam Wielkanocnych życzeń, dlatego też mam ogromną nadzieję, że spędziliście je w ciepłej i rodzinnej atmosferze, zajączek przykicał do Was z wieloma prezentami, jajka smakowały, a dzisiejszy Dyngus był dla Was bardzo mokry!

***

Rozdział 15, cz. 2:

Ach, te kłótliwe zwierzątka

Uśmiechał się szeroko i jednocześnie uwodzicielsko. Z dumą wypisaną na twarzy prezentował swoje śnieżnobiałe zęby. Poruszał się krokiem pełnym gracji i zdeterminowania,niczym lew śledzący swoją ofiarę, czyhający by zaatakować.  Wyglądał olśniewająco i tak też się czuł zmierzając w kierunku swojej wielkiej miłości – Hermiony Granger! Jego oczy zabłyszczały od blasku kolorowych świateł, gdy odwróciła się w jego stronę z zaskoczonym wyrazem twarzy.

- Dmitrij? Co ty tu robisz? – zapytała miękkim jak śnieżny puch głosem i uśmiechnęła się lekko.

- Aktualnie? Rozmawiam z piękną kobietą – odparł i pełnym wdzięku ruchem opadł na kanapę tuż obok Hermiony. – Mogę się przyłączyć?

- Nie – rzuciła Rose i sugestywnie uniosła brew, spoglądając na przyjaciółkę, ta wzruszyła ramionami i pokręciła głową krytykując zachowanie przyjaciółki.

- Nie słuchaj jej. Będzie nam miło, jeśli zostaniesz.

- Cieszę się niezmiernie. – W głowie już snuł plany, w których to Hermiona będzie jego dziewczyną i aż wzruszył się, gdy pomyślał jak nazwą swoje dzieci! Mała Mionka i mały Dimka…. Tak oryginalnie i jednocześnie zaskakująco, na pewno nikt by się nie spodziewał.

- Więc, jak się tu znalazłeś, Ivashkov? – zapytała oschle rudowłosa, nie mogąc pogodzić się z faktem, że czarny karaluch się dosiadł. To oznaczało, że plan zeswatania Hermiony z Malfoyem mógł legnąć w gruzach!

- Co tak ostro, Rose!

Przewróciła teatralnie oczami i posłała mu zimne jak lód spojrzenie, było bardzo źle, powoli się wygodnie rozsiadał, już położył rękę na oparciu za plecami Hermiony!

- Dobra, dobra! – Zaśmiał się cicho unosząc ręce do góry w geście rezygnacji. Rose ulżyło, zabrał te swoje lepkie łapska od Mionki. – Postanowiłem trochę poszaleć, więc, zaskoczę cię, wyszedłem do klubu! – odparł ironicznie.

Hermiona roześmiała się cicho pod nosem wyraźnie rozbawiona sytuacją. Lubiła Dmitrija, ale czasami doprowadzał ją do szału, czasami… Zdecydowanie częściej wydawał się jej bardzo miły i elegancki w dodatku zniewalająco przystojny. Czarne lśniące włosy i czarne niczym noc oczy…! Można się było rozpłynąć…. Hermiona od zawsze miała wizje swojego wymarzonego mężczyzny, a dokładnie dwie wizje: musiał być wysoki o jasnych blond włosach i błękitnych jak morskie głębie oczach lub wysoki o czarnych jak węgiel włosach i ciepłych, czarnych oczach. Do tego powinien być szalony, ale nie za bardzo, inteligentny, ale nie mądrzejszy od niej, kłótliwy, ale jednak pozwalający jej wygrywać i musiał być po prostu człowiekiem do wytrzymania w jednym pomieszczeniu przez więcej niż trzy godziny! Ach, Hermiona czasami właśnie za takiego człowieka uznawała Dmitrija, ale czasami…

- Hermiono? Jesteś ze mną? – zapytał Dmitrij pochylając się nad nią.  Od razu się rozbudziła czując zapach wody kolońskiej mężczyzny.

- Odsuń się od niej rosyjski gadzie! – krzyknęła złowrogo Rose, tego było już za wiele! Powodzenie operacji „Swatka” naprawdę wisiało na włosku! Hermiona zaczynała rozmyślać, to nie wróżyło nic dobrego!

- Nie przesadzasz? Co ja ci takiego zrobiłem, piękna różyczko?

- Nie różyczkuj mi tu, tylko daj spokój Mionie! – Jej policzki, ze zdenerwowania przybrały barwę wiśni. Nie chciała, żeby rozwalenie całej akcji było jej winą, no i nie chciała, żeby Dmitrij przystawiał się do jej przyjaciółki, ale w większym stopniu nie chciała tego pierwszego.

- Rose, uspokój się, wycisz, dotleń wdechami i wydechami. – powiedziała spokojnym głosem Hermiona. Rudowłosa zaczęła głęboko oddychać. Był wdech i wydech, wdech i wydech, wdech i wydech. Nigdy odwrotnie, całe szczęście. Z Hermiony był kiepski magomedyk. – Lepiej?

- Lepiej, ale i tak cię nie lubię – rzuciła do Dmitrija, obrażona i jednocześnie zrezygnowana skrzyżowała ręce na piersi. No i nici, a wszystko przez pojawienie się małego w przenośni, dużego w rozmiarach karalucha zwanego Dmitrij Ivashkov!

- Jakbym nie wiedział – mruknął również obrażony mężczyzna. Gdyby spojrzenie Rose mogło zamrażać, Dmitrij byłby już kilku tonową bryłą lodu.

- Dzieci – prychnęła panna Granger.

- Przeszło mi już – powiedział po chwili Ivashkov. – Zatańczymy? – zapytał Hermionę, wyciągając w jej kierunku dłoń.

- W sumie, czemu nie. – Poprawiła sukienkę i ruszyła razem z Rosjaninem w sam środek wirujących kłębów dymu wypełniających parkiet. 

- No i fajnie – mruknęła sama do siebie Rose. – Fantastyczna ze mnie swatka – stwierdziła gorzko i napiła się swojego ukochanego soku jabłkowego…

***

- Jakie te krzesła są twarde – mruknął Blaise wiercąc się na obrotowym taborecie. – Boli mnie mój zgrabny tyłeczek.

- Zgrabny? Ty siebie słyszysz? Myślałem, że doszliśmy już do wniosku, że ani zgrabny, ani nawet przystojny to ty nie jesteś.

- Ty mi po prostu zazdrościsz. Zawsze tak było! Nie zaprzeczaj! Dobrze wiem, że mi wszystkiego zazdrościłeś, a wyglądu tym bardziej – odparł bez wahania.

- Żyj dalej w swojej bajcie, Kopciuszku.

- Wiesz, kim był Kopciuszek? Bardzo piękną dziewczyną, która znalazła swojego księcia z bajki i żyła długo i szczęśliwie, więc cieszę się, że mnie tak nazwałeś, Smoku.

Draco uniósł rozbawiony brwi, jego kumpel chyba nie wiedział już sam, co mówi, a przecież wypił tylko dwie szklaneczki whiskey.

- Co się tak dziwnie gapisz?

- Wiesz, co ty powiedziałeś przed chwilą?

- No tak, że jestem dumny, że określiłeś mnie mianem Kopciuszka.

- No właśnie, Kopciuszek był piękną, ale dziewczyną i znalazł swoją wymarzoną połówkę, ale księcia – rzucił do przyjaciela wyraźnie akcentując ostatnie słowo, po czym roześmiał się głośno.

- Czy chcesz mi właśnie powiedzieć, że sam określiłem się mianem geja, który jest kobietą w związku? – zapytał, powoli łącząc swoje słowa w logiczną całość.

- Tak.

- Ale zajebiście! – krzyknął i zaczął się śmiać z miny przyjaciela. – Jesteś zbyt poważny – odparł spokojnie, a Draco był bliski złapania się za głowę! Chyba Blaise’owi odbiło. Że niby on – Draco Lucjusz Malfoy był poważny? No takiej rzeczy to jeszcze świat czarodziejski nie słyszał!

- Nie pokazuj mi się na oczy, Blaisie Dominicu Zabini, zraniłeś moje uczucia! – wrzasnął, przez co zwrócił na siebie uwagę pozostałych osób siedzących przy barze. Nie trzeba było za bardzo wytężać słuchu, bo od razu dało się usłyszeć bardzo ciekawy urywek rozmowy:

- Chyba ten blondyn rzucił tamtego bruneta – mruknął dziewczęcy głos wcale nie cicho.

- Szkoda, wyglądali na takich zakochanych…

Draco poczerwieniał na twarzy i znowu wybuchł, tym razem jeszcze głośniej.

- Jeszcze teraz przez ciebie za geja mnie biorą! – Chwycił szklaneczkę do połowy wypełnioną trunkiem i odszedł nerwowym krokiem w stronę stolika, który był zajmowany przez nich od samego początku imprezy.

Blaise z szyderczym uśmiechem również wziął swój alkohol i widząc, że przyjaciel jest na tyle blisko, iż może usłyszeć jeszcze każde słowo, dźwięcznie się odezwał.

- Przepraszam za mojego chłopaka, wciąż nie doszliśmy do porozumienia, kto jest kobietą w naszym związku. – Wszyscy siedzący przy barze ludzie, z zapałem śledzący całą „akcję” pokiwali głowami ze zrozumieniem. Kątem oka Blaise zauważył mrożącą krew w żyłach minę Draco i zaśmiał się bardzo głośno, taka mała sytuacja, a jak cieszy i poprawia humor. 

***

Rose czuła się taka samotna, gdy mozolnymi ruchami popijała swój soczek. Jej myśli przepełniała szczera rozpacz spowodowana Hermioną i Dmitrijem. Już snuła scenariusz zachowania Zabiniego. Te wrogie iskierki, które zaczną skakać w jego pięknych oczach, była na niego zdenerwowana, ale to nic nie zmieniało, on był taki nieziemski, taki wspaniały. Jej rozmyślenia przerwało gwałtowne postawienie szklanki na stoliku, zaskoczona podskoczyła i prawie wylała na siebie napój.

- Odbiło ci! – wrzasnęła zła w kierunku Draco.

- Trochę – odparł zupełnie poważnie i gwałtownym ruchem wypił cały alkohol. – Teraz mi lepiej.

- Co ci jest, platyno? – Zmrużył oczy i uniósł brwi. – Pytam się, co ci odbiło na mózg, którego według Hermiony nie posiadasz, ale jej domysły na twój temat są często dość niezrozumiałe i zaskakujące.

- Ach, Hermiona…! – Rose spojrzała na niego pytająco, wyraźnie zaciekawiona. – Nie to nie ona, tym razem. Teraz to twój chłopak, znowu, jak zawsze, ponownie i wiele synonimów tych słów.

- Mój chłopak? O nie, ja jestem wolną kobietą!

- Wolną i wyjątkowo ludożercą – odparł, to zdanie ociekało sarkazmem, ironią, cynizmem, drwiną i wieloma innymi słowami….

- Czyżby Zabini pochwalił się moim aktem obrony własnej?

- Masz na myśli akt drastycznego przerażenia drugiego człowieka?

- Jak wolisz, mi bardziej pasuje moja kwestia.

- Są gusta i guściki – mruknął z uśmiechem.

- Co powiedziałeś? – zapytała zaskoczona. Czy on podważał jej gust, a to przeklęty, platynowy krasnal, kto by pomyślał, że istnieją takie wredne zwierzęta. (Co z tego, że krasnale nie są zwierzętami…)

- Nic, Rosi – rzucił i rozłożył się wygodnie na kanapie.

Rose powoli zaczynała bić rekord w obrażaniu się, gdyż ponownie, nie zaskakując tym nikogo, nawet siebie ciężko oparła się plecami o sofę zapadając się w miękkim siedzisku, skrzyżowała ręce na piersi i wydęła usta obrażając się na cały świat, znowu!

- Co mnie ominęło, prosiaczki? – zapytał entuzjastycznie Blaise, pojawiając się ni stąd ni zowąd.

- Ty się do mnie nie odzywaj! – rzucili w tym samym momencie Draco i Rose.

- Dobra, to może ja poszukam Hermiony – mruknął cicho, ale nie odszedł nigdzie tylko usiadł obok swojej rudowłosej miłości…

- Jest zajęta tańcem z Dmitrijem – odparła miękko i uśmiechnęła się na widok purpurowej twarzy Malfoya.

- Idę po drinka, znowu. – Draco wstał szybko i dosłownie za sekundę już go nie było. Zjawisko to było niezwykle ciekawe i jakże intrygujące.

Kto by pomyślał, że Malfoy potrafi się tak szybko poruszać, nie używając przy tym Pottera, jako osoby, którą goni - pomyślała zaskoczona i pokręciła głową. – Zaskakujące!

- Miałaś się do mnie nie odzywać – zauważył trafnie Blaise, gdy Draco zniknął już z pola widzenia.

- Nie odzywam się, po prostu musiałam wkurzyć platynowego karalucha.

- Tak, właśnie to robisz.

- Wcale nie!

- Znowu!

Warknęła zła i zacisnęła usta w wąską linię. Była tak zdenerwowana na tego diabła, że miała ochotę wybuchnąć. Nie wiedziała tylko, że było to po niej widać. Blaise w swojej chorej główce już skończył snuć plan spowodowania erupcji wulkanu zwanego „Rose” i właśnie miał zamiar wprowadzić go w życie.

- Rosi, kochanie już ci wybaczyłem, że mnie ugryzłaś, zrozumiałem, że tak okazujesz swój charakter, dotarło do mnie, czego potrzebujesz, mój ty ognisty kocie.

Spojrzała na niego spod kaskady opadających swobodnie włosów i uniosła brwi. Wrzało w niej. ROSI!  Zmora, która nie chciała przestać jej prześladować.

- Czy tak trudno zrozumieć, że nienawidzę jak mówi się do mnie ‘Rosi’? – W końcu zrezygnowana już, że do niego nic nie dociera, zadała to nurtujące ją od dawna pytanie.

- Nie, już to rozumiem, Draco mi to uświadomił, zanim tak bezczelnie mnie rzucił.

- Nie skomentuje tego.

- I dobrze, nie zrozumiałabyś tego, co było między nami. – Teatralnie otarł oko z niewidzialnych łez.  Chcąc, czy nie chcąc Rose musiała się zaśmiać, to było naprawdę zabawne zachowanie.

- Masz całkowitą rację.

- Wracając do tematu zrozumiałem też, że postąpiłem źle. Już wiem, już mam świadomość, że ty potrzebujesz czułości, a nie zmuszenia do pocałunku.

Z każdym słowem zbliżał się do niej coraz bliżej. Nagle cała złość na niego po prostu z niej wyparowała. Zapomniała o Dmitrijm depczącym plan zeswatania Hermiony z Draco, zapomniała o Draco drażniącym ją swoją osobą, zapomniała nawet o tym, że może niecałe czterdzieści pięć minut temu odrzuciła pocałunek Blaise’a, choć wtedy to była zupełnie inna sytuacja. Teraz też była inna. Blaise zbliżał się do niej, jego usta prawie dotykały jej, czuła jego gorący oddech. Przymknęła usta całkowicie zgadzając się na to, co miało nastąpić, zgadzając się na przyjemny, delikatny pocałunek. Nie wiedziała, że Blaise tylko na to czekał. Mimo, że bardzo chciał ją pocałować chęć zemszczenia się za bolącą wargę wzięła nad nim górę.

- Pozwól, że cię pocałuje, moja droga – wyszeptał w jej usta, pokiwała głową zarzucając swoje ręce na jego szyję. – Moja kochana rosiczko!

Wszystko potoczyło się szybko, odsunęła się gwałtownie czerwona na twarzy ze złości nie tylko na Blaise’a, ale i na siebie. Zabini zrozumiał, że przegiął po całości, gdy poczuł piekący ból na lewym policzku.

Rose potrafiła przyłożyć facetowi.

***

Hermiona była zaskoczona tym jak dobrze czuła się w towarzystwie Dmitrija. Zachowywał się bardzo elegancko i dystyngowanie, ale jednak chwilami zbyt drętwo, ona lubiła bardziej niegrzecznych chłopców, z którymi mogłaby poszaleć, powygłupiać się, a nie tylko delikatnie poruszać w takt muzyki. To był jedyny minus, jaki dostrzegała w Ivashkovie. Jeden jedyny wyróżniający się na tle samych zalet! On nie był taki jak Malfoy. Draco posiadał wszystkie cechy jej ideału. Co z tego, że nie lubiła go nigdy, ba ona go nienawidziła przez pewien czas, ale to się nie liczyło. Chyba zaczynała coś czuć do tej wrednej, narcystycznej, cudownej i wspaniałej fretki… Z drugiej jednak strony właśnie tańczyła z Dmitrijem, mężczyzną, z którym nigdy nie miała zatarć tak wielkich jak z Malfoyem, który był według niej w miarę normalny, i naprawdę przystojny, i który czasami wydawał jej się tym ideałem. Choć Draco też był niczego sobie, ba on był wręcz doskonały! 

Zacisnęła mocno powieki, krzycząc na siebie w myślach. Wariowała! Za dużo wypiła, kategorycznie za dużo! Do czego to alkohol prowadzi? Do myślenia o dwóch mężczyznach jednym znienawidzonym, nielubianym, ale gorącym jak ogień w kominku i drugim uroczym i bardzo słodkim, niczym czekolada, lubianym w minimalnym stopniu, ale jednak lubianym.

- Potrzebuje powietrza! – wyszeptała do ucha Dmitrija. Pokiwał lekko głową i uśmiechnął się dumnie niczym paw. Ach, jego kochana Hermiona!

Objął ją delikatnie w pasie, a panna Granger, ku własnemu zdziwieniu, poczuła się nieswojo. Miała bardzo zmienne potrzeby, przecież dołowienie chwile temu myślała, jaki to on jest słodki. Nerwowym krokiem szła obok niego wciąż lekko zdezorientowana swoim zachowaniem. Alkohol zdecydowanie namieszał jej w głowie.

- Hermiono? – Spojrzała na niego mrużąc oczy by lepiej widzieć w ciemnościach. – Poszłabyś ze mną jutro na kolację?

Uniosła zaskoczona brwi.

- Ehm, jasne, będzie… miło – stwierdziła zmieszana. Poczuła wewnętrzny niepokój, co pomyśli sobie Draco? Skarciła się w myślach, czy ona właśnie pomyślała o uczuciach Draco? Czy ona właśnie pomyślała o Draco? O cholera, było z nią bardzo źle, a nawet gorzej niż źle, nazywała Malfoya po imieniu i to jeszcze w swojej głowie!

- To fantastycznie! Nawet nie wiesz jak się cieszę!

- Mhm – mruknęła przerażona swoimi myślami, czyżby zachorowała?

Hermiona była tak zajęta użeraniem się z własnym ja, które upojone kilkoma mocnymi drinkami czuło miętę do Malfoya, nie zorientowała się, co robi Dmitrij. A co takiego robił? Zachęcony zachowaniem Hermiony i jednocześnie otumaniony radością spotkania z nią sam na sam gwałtownie przyciągnął jej drobne ciało do siebie i zachłannie pocałował czerwone, słodkie wargi. Prawdopodobnie Hermiona w ogóle nie zdawała sobie sprawy z tego, co się wokół niej działo, wciąż ogarnięta domysłami, co do intencji swojego rozumu i całkowicie oddała się przyjemności zarzucając ręce na szyję Ivashkova i przyciągając jego usta jeszcze bliżej. Hermiona poczuła się miło, był to zwykły pocałunek, fajerwerki nie wybuchły, dwa odmienne, silne temperamenty nie zaczęły ze sobą walczyć jak to się działo, gdy była z Malfoyem, z Dmitrijem było po prostu miło, nic szczególnego, ale jednak zatraciła się w tym całkowicie.

W tamtej chwili przeznaczenie postanowiło pobawić się w znajomość z pechem, więc rozpoczęło z nim współpracę, co poskutkowało urażonym ego Draco i jego złamanym sercem, czemu? Cała sytuacja działa się tuż przed jego pięknymi, błękitnymi oczyma.

***

- Nigdy. Więcej. Mnie. Tak. Nie. Nazywaj! – wycedziła purpurowa na twarzy Rose. Jej włosy naelektryzowały się i zaczęły unosić wokół jej głowy jak czerwone płomienie.

- Rose, przepraszam – wyszeptał przerażony Blaise. Miał to, co chciał. Wściekłość, wybuch wulkanu, ale ma też coś, czego nie chciał; piekielnie bolący policzek.

- Ty gnido! I pomyśleć, że zaczynałeś mi się podobać! – wrzeszczała. Nie panowała nad sobą. Wstała i już sięgała po różdżkę.

- Zostaw go rudzielcu, wystarczająco już mu dołożyłaś – rzucił rozbawiony Draco, tłumiąc w sobie przykre wspomnienie ognistej Hermiony całującej się z rosyjską ropuchą.

- Nie, ty platynowa modliszko! Ty na pewno też maczałeś w tym swoje brudne paluchy! – krzyknęła i rzuciła się na niego ze swoimi długimi i ostrymi paznokciami.

- Uspokój się! – Blaise starał się odciągnąć dziewczynę od przyjaciela. – Nie zapominaj, na kogo jesteś wściekła! – mruknął, ogłuszony w minimalnym stopniu wyznaniem Rose. Zaczynał jej się podobać!

- O! Uwierz mi, nie zapomnę, nigdy! Zabieraj te łapy. – Wyrywała się z całych sił.

- Co wy wyprawiacie? Zabini, zostaw ją! – Znikąd pojawiła się Hermiona w towarzystwie Dmitrija. Na jej policzkach wciąż występowały rumiane place. W Draco zawrzało, miał wielką ochotę rozszarpać tego rosyjskiego sukinsyna, mającego odwagę zbliżać się do jego Hermiony! On pierwszy zaklepał ją sobie na przyszłą dziewczynę!

Blaise od razu puścił Rose i odsunął się razem z Draco na bezpieczną odległość.

- Patrz, co mi ten rudy gladiator zrobił. – rzucił zdenerwowany, pokazując swój ogniście czerwony policzek.

- Przynajmniej teraz do siebie pasujecie kolorami – zauważył trafnie, ale zupełnie w złym momencie Ivashkov. Włosy Rose doskonale odzwierciedlały kolor policzka Blaise’a.

- To nie jest śmieszne! – powiedziała Hermiona. – Co cię tak wyprowadziło z równowagi? – zapytała.

- Rosiczka – warknęła wściekła Rose. Hermiona pobladła. Dobrze wiedziała, co to słowo powodowało u Rose, ono było gorsze niż samo określenie ‘Rosi’.

- Masz przerąbane, Blaise, teraz już chyba nigdy się do ciebie nie odezwie – mruknęła do Blaise’a panna Granger.

- Dlaczego? Przecież to tylko jedno głupie określenie, zresztą tak nawet nazywa się drink! – zauważył zaskoczony.

- Tak nazywa się też kwiat, to słowo na ‘r’ wywołuje u Rose wiele przykrych wspomnień.

- A skąd mogłem to wiedzieć?

- Z nikąd, ale sądzę, że powinniście już iść – odparła patrząc na nich sugestywnym wzrokiem. Widać było, że Hermiona po prostu miała ich dosyć.

- Jasne, wiem, czemu chcesz żebyśmy poszli. Bo chcesz do woli obściskiwać się ze swoim nowym chłopakiem – wyrzucił z siebie głosem pełnym urazy Draco. Hermiona pobladła na twarzy. A na ustach Dmitrija pojawił się zwycięski uśmiech. Tylko Rose i Blaise wyglądali na zdezorientowanych.

- Nawet, jeśli to nie twój interes! – warknęła panna Granger wyzywająco spoglądając w oczy blondyna, ten uniósł dumnie głowę i już szykował się do ciętej odpowiedzi, gdy swoje trzy grosze jak zawsze wrzucił Blaise.

- My chyba już pójdziemy. Rose, kochanie, przepraszam! – powiedział. Rose prychnęła gniewnie i odwróciła głowę. Draco dumnym, ale pełnym urazy krokiem odszedł ciągnąc za sobą załamanego przyjaciela.

- Sadzę, że my też już powinnyśmy wracać.

- Masz rację – westchnęła Hermiona. Cały dzień, a w zupełności wieczór wykończyły jej nerwy, a wypity alkohol i duża dawka zdenerwowania przysporzyła pulsującego bólu głowy. – Miło cię było spotkać Dmitrij.

Mężczyzna już szykował się do pocałowania dziewczyny, ale ta zgrabnie wymsknęła mu się i ruszyła w stronę tylnego wyjścia. Rose zaczekała chwile i dlatego że wciąż w niej kipiało wściekle wysyczała w stronę Rosjanina to, co od dłuższego czasu cisnęło jej się na usta.

- Słuchaj no, ty karaluchu! Mionka i Malfoy niedługo będą parą już ja i ten dupek Zabini się o to postaramy, spróbuj wtrącić swój za długi nochal w ich związek, a skończysz gorzej niż idiota zwany dalej Zabini, jasne!? – W jej oczach połyskiwała furia, mężczyzna naprawdę się przestraszył, ale nie mógł się tak po postu poddać, ostatkiem siły wykrztusił z siebie, że nie da się zastraszać.

- Och, zobaczymy, Dmitriju. Słodkich koszmarów życzę – wyszeptała zimnym jak stal i ostrym jak brzytwa głosem, zanim zniknęła w tłumie.

Mężczyzna opadł na fotel przestraszony i obrażony na cały świat. Nie podda się tak łatwo! Jutro czeka go kolacja z Hermioną. On już się postara, żeby się w nim zakochała!

Zaśmiał się cicho pod nosem, ale nie od razu, powolnymi, ale iście przebiegłymi krokami. Przecież nie bez powodu skończył z wyróżnieniem Durmstrang.