Rozdział 17

Cześć kochane!

Przepraszam, że znów musiałyście tyle czekać. Nie mam zamiaru się usprawiedliwiać. Jedynie chcę powiedzieć, że teraz rozdziały będą pojawiać się regularnie, prawdopodobnie, co tydzień, może, jeśli mi się nie uda wyrobić, co dwa. :)

Mam do Was prośbę, moje drogie! I to ogromną: mianowicie proszę Was, aby każda osoba, która czyta bloga, obserwuje go wyraziła swoją opinię na temat tego rozdziału w komentarzu. Bardzo Was proszę, to mnie jeszcze bardziej motywuje do pisania, a uwierzcie mi taka motywacja bardzo mi się przyda, bo powiem szczerze, nigdy nie byłam aż tak wyczerpana wszystkim, a w szczególności szkołą. Wiem, że zapewne niektóre z Was, a może nawet wszystkie zrozumieją, co mam na myśli :)).

Rozdział krótki, ale dopiero powoli odbijam się od małego braku weny na to opowiadanie. Jak na razie jest, wydaje mi się, dobrze, ale to oceńcie Wy, o co bardzo proszę raz jeszcze! :D

Cóż, zbliżamy się powoli do końca. Szacuję jeszcze do pięciu, góra siedmiu rozdziałów. I no cóż epilog :). Wydaje mi się, że spodoba się Wam zakończenie, jakie planuję! :D

D napisania niedługo!

Wasza Charlotte

PS1 ---> Rozdział niezbetowany, za co bardzo przepraszam.

PS2 ---> Poszukuje bety, kochane! Czy jest wśród Was osoba, która miałaby czas i chęci sprawdzić nie tylko bieżące rozdziały, ale i jedne z pierwszych? Jeśli tak, proszę o zostawienie takiej informacji w komentarzu lub napisanie do mnie na gg-48547767.:D

PS3 ---> Zapraszam wszystkie osoby, które nie czytały na drabble Jestem wolna

***

(Nie)normalność

21 stycznia 2000

Niedzielny poranek? Jak wyglądał w praktycznie każdym, normalnym domu? Cóż, zapewne rodzina siadała razem do śniadania. Wszyscy nawzajem wietrzyli do siebie zęby po nocy, aby zaoszczędzić na paście do zębów. Każdy chciał jak najlepiej wypaść, więc na siłę wpychał osobie siedzącej obok pieprz albo sól. Niejeden członek śniadania starał się jak największą ilość razy wymienić różnego rodzaju grzeczności. Dużo by razy wyliczać to, co działo się w czasie niedzielnych śniadań w normalnych domach. Ale w takim razie, co się działo w tych nienormalnych? Można to łatwo przedstawić na podstawie schematu rodzinnych śniadanek rodziny Malfoyów. Otóż rzekomy pan i głowa domu; wspaniały, cudowny i za nic nie próżny Lucjusz Malfoy siedział w szlafroku w motyle i z zawziętym wyrazem twarzy śledził ruchy swojej uroczej małżonki, co w takim razie robiła owa małżonka? Zaciekle szukała wśród kiszonych ogórków tego najbardziej kiszonego. Och, Narcyza była tak wielką znawczynią ogórków, że potrafiła od razu zdegradować do wyrzucenia warzywo, jeśli nie spełniało jej wysokich wymogów zakwaszenia, dokwaszenia i skiszenia. Wszakże! Ogórek mniej kiszony od ogórka bardziej kiszonego był według niej warzywnym wcieleniem samego Voldemorta. A jak wiadomo Voldemorta nie lubimy! Wiemy już, co dzieje się u rodziców w czasie tych jakże miłych rodzinnych śniadań, ale pozostał jeszcze dziedzic. Przystojny, cudowny i w ogóle taki na kiszonego ogórka wspaniały! I jak ojciec, wcale nie próżny, wcale…. Draco starał się unormować sytuację w czasie niedzielnych posiłków i swoim (nie)normalnym zachowaniem doprowadzić do (nie)normalności. Z całych sił pragnął zachować pozory, nie wierzgał stopami ubranymi w kapcie smoki jak to zwykł robić, nie siedział w piżamie w jaszczurki, nie żądał naleśników w kształcie węża ani nawet soku w kolorze zielono srebrnym! Był w pełni (nie)normalny! Więc, co sprawiało, że byli chlubą rodzin, które były nienormalne w niedzielne poranki? Jednym zdaniem określając: Ich inność i dziwność, przejawiająca się w Lucjuszu, w Narcyzie nawet w usilnie próbującym się zmienić Draconie, ogólnie we WSZYSTKIM.

Temu po prostu nie dało się zaprzeczyć!

***

- Kawy! Błagam! – krzyczała Rose mlaskając ustami jak ryba wyjęta z wody. Stała przed Hermioną w swoim śnieżnym szlafroku i rozczochranymi włosami sterczącymi we wszystkie cztery strony świata!

- Czy ty nie masz swojego domu? – zapytała na wpół przytomnie Hermiona przecierając oczy i podając przyjaciółce parujący kubek.

- Mam, ale kawa mi nagle wyparowała. – Zacisnęła dłoń w pięść i nagle otworzyła ją całą w geście dramatyczności.

- To kup.

- Nie mam jak! – zawyła z rozpaczy. – Przeklęci kosmici porwali sprzedawców i właścicieli sklepów, i bum, wszystko jest zamknięte!

- Powoli zaczynam wątpić w to, że jesteś normalnym człowiekiem.

Rose gniewnie zmrużyła oczy jednak nic nie odpowiedziała. Hermiona uśmiechnęła się z satysfakcją. Ne ma to jak wyprowadzić z równowagi Rose o poranku! I wtedy świat dla niej staje się piękniejszy! Jakże ona była złośliwa. W myślach analizowała swoje zachowanie i aż biła sobie brawo! Tak bardzo lubiła denerwować innych! Tak jak ci inni denerwowali ją. Skrzywiła się i zgarbiła łypiąc groźnie na wszystko. Malfoy. Parszywa jaszczurka gnębiąca swoim istnieniem wszystko, co żywe. (Jacy oni byli podobni….)

- Czyżby coś wpłynęło na twój humor, Hermi? Jakby przygasłaś? – rzuciła złośliwie Rose. W odpowiedzi Hermiona tylko prychnął buntowniczo.

- Wiesz co, Rose? Wiem, czemu się przyjaźnimy.

- Och, odkryłaś największą i najdziwniejszą tajemnicę wszechświata, zatem nie zwlekaj, podziel się nią! – Gdyby nie ten sarkazm w głosie, aż można by jej uwierzyć!

- Obie jesteśmy wredne zołzy, ale za to, jakie atrakcyjne! – Ostatnie słowo aż wykrzyknęła, a Rose zaniosła się śmiechem, kilka sekund później dołączyła do niej Hermiona.

***

Siedział sobie spokojnie. Był z natury grzecznym człowiekiem, według siebie, oczywiście. Jednakże wracając, siedział tak sobie spokojnie, jak szara mysz pod miotłą równie szarą. I tak patrzył w przestrzeń, i patrzył, aż prawie zasnął z powodu tego patrzenia. Gdy tak siedział i gdy tak patrzył dotarło coś do niego. Coś jakże zaskakującego i jakże pięknego jednocześnie. Spłynęło na niego jak olśnienie i jak grom z jasnego nieba. Zrozumiał tak wiele, mimo że wciąż nie wiedział nic. Jednakże sądził, że musi dotrzeć do sedna i zrobić wszystko, aby sedno było sednem, a nie na odwrotne, poprzekręcane kąty i co tam jeszcze. Jasność go ogarnęła! Dotarło do niego, że tylko dzięki temu będzie jeszcze fajniejszy, i że właśnie to dodaje mu energii! On się zakochał. I na reszcie pogodził się z tym faktem, i na reszcie zamierzał coś z nim zrobić. Nie rozumiał jak to się stało. To po prostu się pojawiło i nie zamierzało odejść, a on w pełni zaakceptował tą sytuacje. Już od dawna, odkąd ją zobaczył w innym świetle, coś takiego w nim się powoli rozwijało. No i się rozwinęło. Teraz tylko należało podziękować przyjacielowi i wziąć się do roboty! Musiał zdobyć dziewczynę, w której się zakochał! Och, Merlinie! Jak to dziwnie brzmi. On zakochany? A jednak. A to wszystko przez nią; taką małą, wredną i piękną kobietę!

***

- Co robisz wieczorem? – zapytała Rose, a jej oczy rozjaśniły się jak niebo o wschodzie.

- Harry i Ginny zaprosili mnie na kolację – mruknęła w odpowiedzi i zajęła się jedzeniem wyśmienicie wyglądającego, wyśmienicie pachnącego i wyśmienitego w samym byciu gofra z bitą śmietaną i truskawkami!

- Po co? – Udała zaskoczenie. Oczywiście, że wiedziała, po co!  Chytry uśmiech ukryła za kubkiem z kawą. Będzie kiedyś ciocią takich małych kędzierzawych blondasków z oczyma o barwie gorącej czekolady albo bezkresie morza. Oj! Aż chciało jej się tańczyć ze szczęścia!    

- Pewnie chcą uczcić wygraną Ginny i jej drużyny.

- I ja bym nie została zaproszona? – zapytała zaskoczona Rose. Jaką ona była manipulantką! Jakże ona ze sobą wytrzymywała? A, no tak, normalnie!

- Niszczysz równowagę w przyrodzie – mruknęła rozdrażniona Hermiona odgarniając włosy z oczu.

- Czemu?

- Sugerujesz, że: a-nie mam racji, b-nic nie wiem i c-jestem przygłupia.

- Ja tego nie sugeruję. Ja to stwierdzam.

W jej stronę poleciała ciężka puchowa poduszka z wygrawerowanym napisem Londyn, a Rose aż spadła z kanapy. Takie to było dla niej przeżycie.

***

- Wiecie, co macie robić i jak się zachowywać?- pouczał po raz –etny Blaise purpurową ze złości Ginny i bladego ze strachu Harry’ego.

- Zamknij w reszcie swoją jadaczkę, bo jak ci przyłożę to nie wstaniesz!

- Hola, hola! – Blaise uniósł ręce, ale nie w geście kapitulacji, a w celu rozzłoszczenia jaszcze bardziej wiewiórki, i zagwizdał z uznaniem. – Twarda z ciebie sztuka, ale mnie nie złamiesz!

- A chcesz się założyć?

Podeszła do niego tak blisko, że czuł jej zimny oddech i autentycznie się wystraszył. Jego męska duma nikła powolnie i nieodwracalnie. Najpierw Granger, której zawsze się bał, później jej przyjaciółka, której zaczął się bać niedawno, a teraz jeszcze jej druga przyjaciółka, której swoją drogą przestał się bać, ale ponownie zaczął! Jego życie nie miało już sensu! Co on ma zrobić, kiedy nagle stał się strachliwy? Pomijając fakt, że w pewnym sensie zawsze były takie strachliwy. Chociaż nie, nie w pewnym sensie, w ogromnym i bardzo rzeczywistym sensie był strachliwy, ale nie miał zamiaru się do tego przyznać! Co to, to nie! I kropka! I basta! I nawet pasta!

- Dobra, dobra. Poddaje się! Jeszcze chcę żyć, mam plany, co do pewnego rudzielca.

- Czy ty masz coś do Ginny? – nagły wybuch Harry’ego zaskoczył ich dwójkę. Aż podskoczyli! Aha! Czyli Ginny jednak się czegoś boi! Jak na diabła przystało potarł ręce za plecami i uśmiechnął się złowieszczo! A co! Każdemu wolno, pobyć czasem złym kolesiem, dlaczego zawsze ma grać dobrego, ale wrednego aurora! Teraz przeszedł na ciemną stronę mocy! Haha! Zaczął knuć i spiskować! Jak zawsze robił, ale teraz jest inna sytuacja! Spiskuje i knuje przeciw naprawdę gniewnemu smokowi( co też zawsze robił, ale pomińmy ten fakt…), a smoki nie lubią, gdy ktoś je budzi i wtrąca w nie swoje sprawy! Co tam! Raz się żyje! (Albo siedem, jeśli się jest Voldemortem, ale on ogólnie odbiegał od standardów, ten jego brak nosa, grr. Przecież są operacje plastyczne!)

- Ja? No skądże znowu! –odparł natychmiastowo widząc wściekłe spojrzenie Pottera.

- To dobrze – wycedził i ponownie zaniósł się spokojnemu zajęciu: bawieniu swoimi ogonkiem.

Blaise zrozumiał, że Merlin chyba doszedł do wniosku, że w dotychczasowym życiu Blaise’a było za mało, emm…, emocjonalnych sytuacji…, więc postanowił podrzucić mu wściekłą wiewiórkę i dziwnego osła! Jakaż to była kara za dotychczasowy brak spokoju!

***

Ród Malfoyów. Jakże znamienity, ale i słynący z ogromnej prawie zaskakująco zaskakującej inności. Wszakże był to ród wspaniały, ale jaki dziwny! Ich niedzielne zwyczaje były naprawdę nie tylko obiecująco nieciekawe, ale jeszcze tak śmieszne, że scyzoryk sam się otwierał w kieszeni, bo nie chciał, żeby jego właściciel dalej na nie patrzył. Mianowicie ród Malfoyów, zanim siadał do niedzielnego obiadu miał zwyczaj siedzieć przez bite piętnaście minut i wpatrywać się w pieczeń, by następnie mówiąc do niej, oddać cześć temu smakowitemu mięsku! Bo kto powiedział, że oni są wegetarianinami? No właśnie nikt nigdy jednoznacznie nie stwierdził, do czego czują pociąg Malfoyowie. Blackowie lubili na obiad jeść ogórki: kiszone, mało solne, normalne, nienormalne, takie i owakie. Lestrange’owie kochali wręcz kapustę: pekińską, zieloną, czerwoną, nie robiło im to różnicy, byle by kapusta! Bo jak nie kapusta, to w końcu głowa pusta!  Ale co lubili Malfoyowie? No właśnie jeszcze tego nie odkryli! Wszakże Lucjusz sądził, że niedzielnym mottem obiadowym jego rodu będzie mięso: wołowe, wieprzowe i tak dalej, i tak dalej. Dlatego też, jego dziedzic po skończeniu wpatrywania się w mięso musiał uroczystym gestem pociąć na kawałki pieczeń. Draco tak też właśnie zrobił, z kamienną miną wstał i zaczął kroić mięso na porcje mówiąc:

- Abyśmy już zawsze przestrzegali tradycyjnego motta obiadowego naszej rodziny! – I na tym się jego monolog kończył. Następnie podał talerze ojcu, gdyż był głową rodziny, a potem matce, która wstąpiła do niej z znamienitego rodu (ogórkowych) Blacków!

- Dziękuję Draconie – odparła spokojnie, by po chwili od razu chwycić po ogórki! Niektórych zwyczajów nie da się wytępić z mózgu człowieka.

- Co masz zamiar dziś wieczorem porabiać, synu? – zapytał zaciekawiony Lucjusz, wlepiając swoje oczy w jego ciało tak, że Draco czuł się jakby ojciec coś mu insynuował. I jeszcze ten błysk w oczach.

- Wybieram się na kolację do Potterów.

- Ha! A nie mówiłem Cyziu! Nasz syn ma już plany! – Narcyza swoje gniewnie zwężone oczy zatrzymała na Draco.

- On nie jest moim synem, zdradził mnie!

- Oczywiście, ale jak zrobi coś dobrego to od razu twoje, a nie moje dziecko!

- A niby czyje by miało być? Przecież to oczywiste, że wszystko, co wspaniałe ma po mnie! – odparła z dumą w głosie.

- Przypominam ci, że w nim tyle ciebie, co i mnie!

- Jakoś w to wątpię! – mruknęła i sięgnęła po kielich z winem.

- Chciałbym zauważyć, że też brałem udział przy jego powstaniu! Gdyby nie ja w ogóle by go nie było!

- Chciałeś powiedzieć, ze gdyby nie ja. Pragnę ci oświadczyć, że to ja nosiłam go pod sercem.

- No oczywiście, że ty, bo przecież nie ja!

Draco przypatrywał się z niesmakiem kłótni rodziców, wiedział jak się to skończy. Lucjusz znowu będzie spał na kanapie, w odwecie zje ostatnie ciastko, albo kawałek jabłecznika Narcyzie. Ta znów się zdenerwuje, ale ostatecznie przed dniem jutrzejszym, znów będzie dobrze, by znów zaczęło się sypać!  Bo nie ma to jak dobre fundamenty!

Kiwając głową w geście rezygnacji sięgnął po dokładkę, która tym razem nałożył mu skrzat, tylko pierwszą porcję nakłada dziedzic lub najstarszy członek rodziny. Zwyczaje szlachetnych rodów były zdecydowanie i zaskakująco dziwne!

***

Ostatni raz wygładziła kremową sukienkę i zadzwoniła do drzwi. Była lekko spóźniona, ale miała nadzieję, że Ginny za bardzo jej nie okaleczy. Nie chciała mieć popsutego stroju, ani elegancko i misternie upiętych włosów. 

- Jesteś wreszcie! – krzyknęła z ulgą gospodyni, wyraźnie czymś się stresowała. Coś jej nie grało. Nieoczekiwane zaproszenie. Podejrzliwa Rose. W dodatku obu błyszczały się oczy z podniecenia, jakby, co najmniej udało im się wynaleźć lekarstwo na głupotę!

Niechętnie dała poprowadzić się Ginny do salonu i aż stanęła oniemiała, widząc Draco jak gdyby nigdy nic rozmawiającego z Harrym. Oczywiście, bo po co innego mieliby ja zapraszać? Prychnęła i zanim się obejrzała została pchnięta w stronę równie zaskoczonego Malfoya.