Rozdział 19, cz. 2

Dobry wieczór, kochani!

Wiem, wiem, jestem niepunktualna i w ogóle macie mnie pewnie dosyć, ale powiem tylko, że aktualnie prowadzę zimną wojnę z komputerem. Ku rozpaczy nie tylko jednym :/. Ale wydaje mi się, że powoli docieramy do porozumienia (w obydwu przypadkach), więc nie martwcie się trzecia i ostatnia część NA PEWNO pojawi się 18 sierpnia. Czemu dopiero wtedy? Otóż mam dla Was miniaturkę, którą opublikuję 11 sierpnia.

Dziękuje za komentarze pod poprzednią częścią i mam nadzieję, że pod tą swoje zdanie wyrazi jeszcze więcej osób. Bardzo Was o to proszę. :)

Przy okazji, kochani poszukuje jakiś dobrych fanfików! Może coś polecicie? Jeśli macie ochotę zapraszajcie również na swoje blogi, ten tydzień mam w pełni wolny od wszystkiego! Nareszcie będę tylko i wyłącznie odwiedzać i czytać Wasze blogi, na których dawno obiecałam się pojawić. 

Jeszcze raz dziękuje za Wasze komentarze pod poprzednią częścią!

Całuje! :*

Charlotte

PS --> Za błędy, jeśli takowe są – przepraszam!

***

Rozdział 19, cz. 2

Zbrodnia doskonała: Realizacja, obserwacja

22 stycznia 2000, około 1:30 w nocy

Czuła się jakoś dziwnie. Jej ręka trzęsła się, gdy odstawiała filiżankę z kawą na blat kuchenny. Widziała, że z Malfoyem dzieje się to samo. Z Malfoyem… Chyba zaczynała rozumieć, chyba powoli zaczynała przyznawać się sama przed sobą, że coś do niego czuje, coś innego…

Patrzyła na niego przenikliwie, jakby analizując tą jego wyrazistą twarz. Zawirowało jej w głowie! Jakie on miał piękne oczy! Och, Merlinie! Miej ją w opiece na wieki! Gryffindorze chroń!

Przekrzywiła lekko głowę, by lepiej widzieć jego cudowną osobę! Był taki niedostępny! Taki chłodny! Aż zadrżała na myśl, że z wielką ochotą pomogłaby mu się rozgrzać! Siłą woli powstrzymała się, by nie wstać i nie dołożyć drewna do kominka. Przecież, może Draco nie chciał się rozgrzewać! A ona pragnęła tego, co on… Och…! Ona go pragnęła!  Westchnęła cichutko i uśmiechnęła się promiennie. Jaki on był wspaniały! Niebezpiecznie seksowny! Co za ciacho! Aż miała ochotę go schrupać. Chociaż wolała się powstrzymać, nie chciała, by posądzono ją o kanibalizm… Jak bardzo takie określenie namieszałoby w jej karierze! Nie, już i tak jest dostatecznie sławna! Nagle nie rozumiejąc zawirowania w swojej głowie, całkowicie oddała się rozmyślaniu: to o pociągającym, umięśnionym ciele Malfoya, to o sławie, jaką by zyskała, gdyby tylko schrupała to jego doskonałe ciałko, jak paluszki; mało solne, rzecz jasna… Zamknięta w sidłach swojej inteligentnej i bujnej czuprynki nawet nie spostrzegła hipnotyzującego uśmiechu Draco i przenikliwego spojrzenia.

Wydawało mu się, że ją przejrzał. Aż tu nagle odkrył, że jednak nie! To była zgroza i kompletne zaskoczenie. Ale jeszcze większego szoku doznał, gdy uświadomił sobie, że to siebie jednak nie rozumie i nawet nie potrafi zrozumieć. Coś tam niby mu świtało, że może, może, a nawet, że może na pewno zakochał się w takim aurorskim szopie… Ale…! (Oczywiście, bez ‘’ale’’ świat nie miałby sensu) Nigdy nie sądził, że się do tego PRZYZNA! I to jeszcze przez samym SOBĄ. Świat stanął na głowie, a Merlin już do reszty zgłupiał! Jak JEMU; Draconowi Malfoyowi mogło się przytrafić coś takiego! NIJAK. Chyba, że wtrąciłby się do tego siły wyższe. Tak. Uważał, że Merlin współpracował z Salazarem i, prawdopodobnie, Gyffindorem. Plan zapewne wyglądał tak: założyli się, kto rzuci pod jego wypielęgnowane stopy dziewczynę, w której się zakocha. Merlin pewnie odpadł pierwszy (pewnie jego wybranką była Pansy… nie wypał), a wtedy Gryffindor w akcie depresyjnego utarcia nosa Salciowi błagał o pomoc! Obiecując, że machnie mu kilka sakiewek galeonów ze sprzedaży gadżetów made by Gryffindor! No i przystał, bo kto by się nie zgodził?! I tak Merlin musiał jakąś olśniewającą magią spłynąć na niego, a wtem pojawiła się Granger. I bum cyk cyk, tararara Salazar Slytherin (on na pewno pchnął ku nie mu Astorię, na pewno. Kolejny nie wypał!) przegrywa. Bo Granger miażdży Astorię! Czym? Och, wszystkim:

Cudownym uśmiechem, gdy tak się uśmiechała czuł, że się rozpływa, jak lody czekoladowe, gdy jest naprawdę gorąco… Swoim spojrzeniem; tak delikatnym, ale często chłodnym, jednak zawsze roziskrzonym do granic możliwości! Gdy tak na niego patrzyła czuł się jak bomba. Na granicy, tuż przed wybuchem! A w dodatku miała takie genialne ciało… O Merlinie, jak gorąco. Fuu… był bliski samozapłonu… I jeszcze jej sarkazm, inteligencja, poczucie humoru! Nie dało się zliczyć! Po postu była cudowna i niezwykła!

Po prostu się zakochał…

- Hermiono… – zaczął, niepewnie na nią spoglądając.

- Tak, Draco – wyszeptała miękko swoimi czerwonymi ustami. Spoglądała na niego z niekrytą fascynacją. Chyba…, nie…, na pewno jej się podobał, pociągał ją. Czuła to gdzieś głęboko w sobie. Uśmiechnęła się delikatnie, wyczekująco.

- Chyba mi się podobasz.

- Och, Draco! – krzyknęła. Energicznie wstała z krzesła i pognała w jego kierunku z błyszczącymi oczyma.

***

Jak na nieustraszonych swatów przystało mieli zamiar czatować całą noc. Oczywiście nie w mieszkaniu Rose, tu nic by nie wskórali. Należało przedostać się do paszczy lwa, w której aktualnie przebywał również wąż. Zaiste, ironia losu! Lew z wężem, gorzej już być nie mogło na tym świecie…

- Potter! – wrzasnął Zabini . – Wyskakuj mi tu z manatek!

- Chyba żartujesz! Nie będziesz mi chłopaka demoralizować, ty dzikusie jeden! – Ginny również krzyknęła i złowrogo spojrzała na czarnoskórego. – Harry, jeśli potrzebujesz poczuć się swobodnie idź do łazienki, ale nie tutaj – dodała po chwili.

- O co wam chodzi?! – wyszeptał pobladły na twarzy Potter.

- Święte sklątki wybuchowe dajcie im rozumu! – Rose była wyraźnie zdenerwowana. – Dawaj niewidkę, Harry – mruknęła w miarę delikatnie. Jak oni ją denerwowali!

Harry zlęknięty wszystkim i wszystkimi rozejrzał się dookoła siebie i zamerdał ogonkiem z zażenowania, rozpaczy i czegokolwiek innego, co jego ośli móżdżek uznał za godne pojawienia się w owej dziwnej sytuacje. Jednakże, mimo wszystko dumnie podniósł ośle uszy i wręczył trzymaną niewidkę Rose.

- Losujemy – zarządziła dziewczyna, przyjmując pelerynę. Machnęła ręką i przywołała do siebie pergamin i pióro w kałamarzu. Szybko wpisała imiona na papier i zagięła rogi. – Kto chce wybierać? – Ręka Ginny wyprzedziła lecącego ku górze różowego lizaka trzymanego przez Blaise’a.

- Przykro mi, Blaise. Chociaż nie, wcale nie jest mi przykro! Byłam pierwsza!!! – zaśmiała się Wesleyówna i szybko połączyła karteczki w pary następnie z uśmiechem iście szatańskim zaczęła odginać zawinięte pergaminy. – O..! Przepraszam, Rose, ale twoje marzenie się spełniło!

- Co?

Ginny zaśmiała się dźwięcznie i położyła kartki na stoliku. Los prawdopodobnie uwielbiał drażnić się z Rose, bo niby, dlaczego to właśnie Blaise’a przydzielił jej do pary?

***

Pod peleryną niewidką

- Mhm… - zamruczał koło jej ucha. – Przytulnie tutaj. Aż mnie łapki świerzbią, żeby tą przytulnością podzielić się w sposób bardzo przytulaśny!  - Malinowy oddech drażnił nozdrza Rose, nagle zapragnęła sama zjeść różowego lizaka, którego chwilę temu kosztował chłopak.

- Nie odzywaj się! – warknęła Rose.

- I po, co ten warkot? Rosi, kochanie nie jesteś motorem. Może w innym życiu – wyszeptał.

- Agr!

- Tak, rozumiesz, co czujesz. Ja chciałem kiedyś być lokomotywą! Ciu, ciu!

- Grrr!

- Tak, tak. To bardzo podniecające tak rozmawiać o naszej przyszłości!

- Nie. Odzywaj. Się. – Jej włosy naelektryzowały się tak, że otulały jej twarz i łaskotały chłopaka w policzki.

- Czyżbyś rzucała mi aluzję, aby przejść do wyższego stadium naszej wzajemnej fascynacji? Nie można było tak od razu!

Blaise nie czekał aż jego rudowłosa piękność się rozmyśli. Nie tracąc chwili dużej przyparł, Rose do ściany i z diabelskim uśmiechem ją pocałował. Rose całkowicie zapomniała o złości. Nie da się przecież denerwować w czasie TAK genialnego pocałunku!

***

- Ciekawe, co się dzieje u Hermiony. I czy Rose z Zabinim już weszli do środka. – Harry dreptał po pokoju, a Ginny zaśmiewała się do łez. Wyglądało to tak jakby gonił swój ogon. Zabawne, że skończyła z osłem, a mama tak dobrze ją wychowywała…

- Nie weszli.

- Niby, czemu nie? 

- Bo Rose, nie wzięła klucza do mieszkania Herm – odparła i uśmiechnęła się szeroko.

- To, co oni do cholery robą?! – Harry pognał do drzwi, aby rzez dziurkę od klucza podglądać korytarz. Ku jego załamaniu nerwowemu nie było ich tam! - Merlinie! Zabini porwał Rose! – wykrzyknął.

- Harry, Harry – zacmokała, spoglądając na chłopaka z przymrużonymi oczyma – nie znasz życia. W ciemnym korytarzu nie tylko można kogoś porwać.

- No tak! Najodważniejszy Gryffindorze, tam można jeszcze kogoś zgwałcić!

- A pacnij się w czoło, ty ośle! – warknęła Ginny. – Za grosz wyobraźni! Rose. Zabini. Peleryna niewidka, a do tego ciemny korytarz i chemia chodząca za nimi w kółko.

Spojrzał na nią niezrozumiale.

- Och, drogie dziecko. Kiedyś zrozumiesz! – westchnęła głęboko, kręcąc głową. Jakiż on był niedoświadczony i niedoinformowany, ale ona to zmieni, już nie długo!

***

Było już tak późno, ale nie mógł spać. Musiał swój niezwykły plan dopiąć na ostatni guziczek, wtedy mamusia będzie z niego taka dumna. Och. Dumna!  Trzeba było wszystkiego dopilnować. Tyle spraw miał na głowie! Tu zarezerwować, tam odwołać, tam pomyśleć, a tu znów przemyśleć. Iść, wrócić, dolać, wylać, już mu się mieszało! Ale wiedział, że jest w tym cel. Taki prosty w obsłudze. Naprawdę! Zaprosić. Dolać. Zabrać ze sobą. Mieć na ZAWSZE! Serce waliło mu jak oszalałe, gdy mieszał eliksir, ale co działo się z nim teraz w trakcie pisania zaproszenia! Niesamowite, niesamowite! Nic dodać nic ująć! Pognał po swojego fruwacza – gołębia! Sowy to przeżytek, on był nowoczesny! A co! Nie wolno? W dodatku jak oryginalnie go nazwał. Gołębi fruwacz zwał się… Fruwacz Gołębi! Tyle myślał, aż w końcu zdecydował się na coś tak nie banalnego! Nikt by na to nie wpadł, prawda? Wiedział to, w końcu był inteligentny! (Tak twierdziła jego mama! A ona nigdy nie prawiła mu komplementów, nie, skądże, przecież była TYLKO jego matką…) W każdym razie, powinien przestać już myśleć o swojej ukochanej matuli, ale co poradzić. Nie był maminsynkiem, pisywał z nią tak rzadko, tylko cztery razy w ciągu dnia. Potrzasnął głową, teraz już naprawdę koniec. Zdecydowanym krokiem ruszył przyczepić zaproszenie do nóżki Fruwacza Gołębia, a następnie rozpoczął pisanie kolejnego listu do mamuni…

***

Rose poprawiła włosy i uniosła wysoko głowę. Nie, nieeee, do niczego nie doszło. Tylko Blaise, emm, jakby to wyjaśnić, upadł jej na wargi. Tak. Upadł swoimi, ciepłymi, miękkim, smakowitymi ustami na jej. To nic takiego, naprawdę.

- To było coś! – mruknął Blaise sugestywnie poruszając brwiami. Chrzań się, Zabini – pomyślała w tamtej chwili Rose. – Koniecznie musimy to powtórzyć – dodał po sekundzie.

Westchnęła, koniecznie! A nawet więcej niż koniecznie! To było niesamowicie cudowne, ale nie może przecież dać po sobie tego poznać, o nie. O nią trzeba walczyć! Bo, co! Przecież nie jest pierwszą lepszą! Niech poczuje się zagrożony odrzuceniem. (Chociaż nie dałaby rady, prędzej samą siebie by odrzuciła niż pozwoliła odejść takiemu ciachu, ale o tym ciii!)

- Jasne, marzenie – odparła drążącym głosem. Zabini się zaśmiał.

- Jak wolisz – powiedział zmysłowo i odsunął się do niej na tyle, ile pozwalała niewidka. – Twoja strata. A teraz chodź, chyba że zamierzasz zemdleć z wrażenia.

- Tu jest duszno. To nie przez twoją sek… nieseksowną sylwetkę.

-Tłumaczenia. Wiem, że to ja doprowadzam cię do takiego stanu! – wykrzyknął z uśmiechem. Jak on na nią działał. Słodki Salazarze, znaczy się Sprytny Salazarze! Już mu się mieszało w głowie od nadmiaru emocji, chyba musi iść do dobrego psychiatry! O..! Czyli jednak Rose miała rację, co do jego stanu psychicznego! Zaskakujące. Sam twierdzi, że potrzebuje lekarza, odwala mu do reszty!

- To przez niedobór powietrza, idioto!

- Już nazywasz mnie powietrzem, aż tak się uzależniłaś? No, proszę!

- A idź w cholerę.

- Panie przodem, Rosi!

***

Czuł się jakby sam Merlin odwiedził go we śnie i udzielił błogosławieństwa na posiadanie wyłącznie do prywatnej dyspozycji, co najmniej dwudziestu modelek z najgorętszych czarodziejskich pisemek, zawierających same rozbierane sesje! Co by wówczas było! Jednak to było równie niesamowite, a nawet jeszcze bardziej. Cholernie seksowna kobieta, o krwistych ustach i szalonych, bujnych lokach właśnie siadała mu na kolanach i zbliżała swoje usta do jego warg. Cóż to były za emocje. To takie ekscytujące! Przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej. Jak ona cudownie całowała! Miał wielkie szczęście, że znów mógł to powtórzyć. 

- Mhm, Hermiono?

- Tak, Draco. Też mi się niesamowicie podobasz! – odparła i ponownie pochyliła się ku niemu.

CDN