Rozdział 23

Cześć, kochani.

Jestem z rozdziałem, niestety krótkim. Muszę Wam szczerze powiedzieć, że strasznie trudno mi się go pisało, ostatnimi czasy w ogóle nie mam jakoś chęci do siadania nad nowymi rozdziałami, ogólnie do wchodzenia na bloggera i blogi. Nie wiem, czemu! Dlatego mam d Was wielką prośbę, pomóżcie. Zmotywujcie mnie do dalszego działania, do tworzenia! Proszę!

Kolejny rozdział 15 listopada!!! Jeszcze raz bardzo Wszystkim proszę, zmotywujcie mnie jakoś, żebym miała świadomość, że oprócz pisania dla siebie, mam dla kogo jeszcze to robić.

Charlotte

***

Eliksir

20 stycznia 2000, przed północą

Wydawało jej się, że dryfowała w dziwnym letargu swojej świadomości. Czuła się jak motylek, który, gdy tylko chciał rozłożyć skrzydła i wzbić się w powietrze, zostawał brutalnie zepchnięty w nicość. Jej oczy były jakby sklejone, a ciało zbyt ciężkie. Wszystkie mięśnie jej odrętwiały, skamieniały, jakby nagle. Co się z nią działo…? Wydawało jej się, jakby biała za chwilę wybuchnąć, zostać rozsadzoną przez nadmiar doznań i uczuć! Merlinie….

***

- Blaise, co się dzieje? – spytała pani Malfoy. Zrozpaczony stanem Hermiony Draco obudził swoich rodziców. Teraz wszyscy stali pochyleni nad jej ciałem w jego pokoju.

- Żebym to jeszcze wiedział! – mruknął Zabini w skupieniu pobierając krew Hermionie.

- I jak ty niby masz zamiar jej pomóc, co? – Lucjusz nieco powątpiewał z działania swojego chrześniaka.

- Mówiłem już wam dziesięć razy!

- To powtórz po raz jedenasty!

- Ivashkov dolał jej czarnego serca do wina. Jest to eliksir, którym czystokrwiści czarodzieje poili swoje żony w średniowieczu, aby te były im dozgonnie oddane. Po pewnym incydencie, masowym zgonie kobiet, w XI wieku eliksir został zapisany do spisu eliksirów zakazanych, a już w XIII wieku mało, kto o nim wiedział! Istnieje tylko parę wzmianek o sposobie przygotowania, działaniu i skutkach.

- Tak i…? – dopytywała się Rose.

- I jest bardzo trudno stworzyć antidotum. W Księdze Mistrza X wieku jest tylko napomniane, że odtrutka warzona jest tak jak Wywar Żywej Śmieci, po za paroma drobnymi zmianami, na początek dodajemy skruszony bezoar, zalewamy go wodą z rzeki Late, robimy wszystko tak jakbyśmy przygotowywali Wywar Śmierci, by na końcu dodać jagody z jemioły. Poprawnie powinien mieć jeden z odcieni tęczy, nie ma tylko napisane, który!

- Cholera! Nie gadaj tylko warz!!! – wrzasnął Draco, wpadając jak burza do swojej sypialni. Postawił na biurku fiolki z różnorodnymi składnikami. – Na co czekach? Bierz się do roboty!

- Skąd to wszystko wziąłeś? – spytała z niedowierzaniem Rose. – Przecież połowa tych składników, ba one wszystkie w tak krótkim czasie są nie do zdobycia!

- Ma się znajomości – odparł Draco z rozbrajającym uśmiechem, zupełnie niepasującym do sytuacji.

***

Nie było możliwości, żeby udało im się wpaść na pomysł jak można by było ją zbudzić z transu. Nie przyjmował do wiadomości faktu, że mogliby mieć Księgę Mistrza X wieku, bo niby skąd? W dodatku nie mieli Mistrza, który by uwarzył eliksir. Był nad nimi górą! Znów zwyciężył. Buhaha!!!

Jego przemyślany plan był tak dopięty na ostatni guziczek! Jednak w swojej pewności siebie najwidoczniej trochę się pogubił: nie sprawdził podstaw i tego, z kim i z czym do czynienia ma Draco – przyszły wybawca Hermiony!

***

21 stycznia 2000 roku, 1: 20 w nocy

- Co się z nią dzieje?! – Wprost z kominka najpierw wyszedł Harry, tuz za nim Ginny. Widać było po nich oznaki zaspania i przerażenia.

- Obudziła się?!

- Nie wiemy… - odparł spokojnie Lucjusz. – Usiądźcie. – Ruchem ręki zaproponował im miękkie sofy, znajdujące się w salonie.

- Rose….? – zapytała z nadzieją Ginny.

- Blaise wciąż warzy wywar. Nie wiemy, czy podziała, ten psychol, on mógł ją zabić! Obezwładnił ją, wbrew jej woli wp… - Nie zdążyła dokończyć, ponieważ przerwał jej Draco.

- Potter, mnie to nie obchodzi, albo ty się nim zajmiesz, tak żeby zgnił w Azkabanie, albo przez ciebie ja w nim zgniję!

- Draco! – wrzasnęła Narcyza.

- Nie popuszczę sukinsynowi!

- Zawiadomiłem już swoich aurorów.  Dokładnie informując ich o całej sytuacji, jeszcze dzisiaj zostanie złamany i odstawiony na przesłuchanie, tam już ja się postaram, żeby ucierpiał!

- Panowie! Proszę o spokój! – rzucił z irytacją Lucjusz.

- Ależ Lucek! Oni dobrze mówią, to nasza przyszła synowa, jak ty to sobie wyobrażasz?! Pancuś!!! – Tuż przed nią zmaterializował się malutki skrzat, kłaniając się nisko.

- Tak, pani?

- Przynieś proszę wino dla mojego syna i jego przyjaciół, a dla pana ziółka.

- Cos jeszcze, pani?

Narcyza uśmiechnęła się lekko.

- Szarlotkę.

- Mamo! Po pierwsze: nie pora urządzać sobie podwieczorek! Po drugie: jaka synowa?!

- Przestań, Draconie. Ja tu decyduję, co, gdzie i kiedy, a już w szczególności, z kim!!!

- Mamo!

- Nie dyskutuj, Dracusiu – mruknął jego ojciec. Całej wymianie zdań przyglądali się z zaciekawieniem Rose, Ginny i Harry.

- To chyba stres – mruknęła Rose do przyjaciół. – Oni tak od dobrej godziny.

- Ja się poddaje, świruję! – warknął Harry, załamując ręce.

- Spokój, Potter, bo cię trzasnę. Nie potrzebuję faceta ciamajdy.

- Ale Hermiona…

- Cii, Blaise jest dobry, tak mi się przynajmniej wydaje…. – odparła Rose, głęboko wzdychając.

***

2:30 w nocy

Jeszcze tylko zamiesza dwa razy w lewo, trzy razy w prawo i doda szczyptę pokruszonej jemioły. Powinno zadziałać. Raz kozie śmierć! Wsypał ostatni składnik i z zachwytem zaczął przyglądać się tańcu barw w kociołku. Czarny kolor ustąpił pierw miejsca fioletowemu, następnie ciemnemu błękitowi, by w ostateczności stać się białym niczym kwiat lilii.

Przygryzł lekko barwę. Jeśli się nie uda, a Hermionie coś się stanie – broń Merlinie! – to najpierw on urwie sobie głowę, po to by później uczynił to Draco!

- Granger, nie zawiedź mnie, cholero! – wyszeptał. Chochlą nabrał cieczy i powoli zaczął wlewać do gardła Hermiony. Pokój rozjaśnił delikatny złoty odcień.

***

Spał sobie spokojnie w wygrzanym łóżeczku w swoim małym mieszkanku przy ulicy Invet Safe 14, gdy bezceremonialnie szóstka aurorów wparowała do jego sypialni, obezwładniła go i zabrała różdżkę! To był szczyt chamstwa, niekompetencji i złośliwości! Jak tak można? W dodatku w ciemną noc? Jeśli chcę się kogoś aresztować powinno się najpierw wystąpić z podaniem! Kulturalnie zapukać do drzwi i dopiero, jeśli wyrazi się zgodę, dokonać aresztowania! Już on pozwie to cholerne Biuro Aurorów. (Pomijając jednak fakt, że sam w nim pracuje i sam dokonywał takich aresztować!)

- Dmitrij Aleksander Ivashkov? – Kiwnął głową. Unosząc brwi. O co im chodziło, przecież nic nie zrobił! W dodatku, czego Marcus pytał się jak głupi o jego dane? Przecież się znali, idiota!

- Jesteś aresztowany pod zarzutem wbrew wolnego wpłynięcia na wolę i umysł Hermiony Granger, próby jej otrucia, a także uwarzenia i użycia eliksiru uznanego za zakazany i czarno magiczny! Proszę wyciągnąć ręce, zachować spokój i nie próbować ucieczki.

No i wpadł! A przecież wszystko miało pójść dobrze!

***

4:00 nad ranem

Ogólnie już ogarnęła ten stan. Że niby był taki fajny… pff. Czuła się jak truskawka w kompocie śliwkowym, w dodatku dopiero, co ugotowanym. Albo nie, czuła się jak pestka w marmoladzie, niepasująca i niepożądana. Ogólnie czuła się nijak, a gdy już się do tego nijakiego stanu przyzwyczaiła coś złego zaczęło się z nią dziać. Chyba ktoś chciał ją obudzić. No nareszcie! Bo niby, ile można czekać na rycerza w lśniącej zbroi? Wieczność? Chyba nie…

- Draco…? – wyszeptała cicho.

***

Udało się! Udało, udało, udało!

- Malfoy!!! – wydarł się najgłośniej jak potrafił, nie trzeba było długo czekać. Cała trójka Malfoyów wpadła do pokoju, tuż za nimi Ginny, Rose i Harry, blady jak ściana. Wszyscy wpatrywali się w niego oniemieli.

- Blaise?

- Udało mi się! Wróciła Granger, rozumiecie? Jej oczy znów są brązowe!

***

Księga Mistrza X wieku - księga stworzona przeze mnie na potrzeby opowiadania.

Czarne serce - eliksir stworzony przeze mnie na potrzeby opowiadania.