Epilog

Cześć, kochani! Na pewno jesteście niesamowicie zaskoczeni, zdezorientowani i możliwe, że nawet wkurzeni, ale nie ma powodu! Od razu mówię, ten epilog jest w zupełności zaplanowany, nie jest jakąś tam spontaniczną decyzją, podjętą pod wpływem emocji, braku chęci, weny, czy czegokolwiek innego. Właśnie wręcz przeciwnie. Odkąd tylko zaczynałam pisanie tego opowiadania, wiedziałam, że zakończy się tak, a nie inaczej. W tym, a nie innym momencie. Nie wiedziałam za to, że aż tak wciągnę się w tę historię, z tego też powodu to, że teraz pojawił się epilog, nie oznacza, że ta historia definitywnie się skończyła! Nie! Mam w planach publikowanie tutaj jeszcze, przez co najmniej kilka miesięcy. Z tym, że będą to pojedyncze teksty, związane z „Aurorem z wymiany”. Tak, jak autorzy książek tworzą nowelki, które są uzupełnieniami historii, tomów, wstępami, itp. Tak ja będę wstawiać miniaturki, tak zwane dodatki do opowiadania głównego. Może to być skok wstecz, teraźniejszość, ale równie dobrze pojawić się może miniaturka, która będzie jednym z rozdziałów, ale opowiedzianym w całości z perspektywy jednego bohatera, dajmy na to – Draco. Już niedługo opublikuję tutaj miniaturkę „Dorwać śmierciożercę” i będzie ona opisywała akcję, która to była planowana w rozdziale 26.

Mam nadzieję, że każda osoba, która tutaj ze mną jest, czyta, obserwuje, choć teraz, pod epilogiem, wyrazi swoje zdanie, co do opowiadania, epilogu, swoich wrażeń, odczuć. Bardzo mi na tym zależy, dlatego też proszę Was o to, kochani!

Ogromnie dziękuję, każdej osóbce, która to była ze mną przez ten długi czas i mam nadzieję, że pozostanie ze mną jeszcze przez czas, kiedy to będę dodawać dodatki. Jesteście Wszyscy wspaniali i na pewno, gdyby nie Wy, to opowiadanie nie powstałoby do końca!

Buziaki i do napisania!

Wasza Charlotte Petrova

***

Dla Wszystkich, którzy byli, są i będą…

Auror z wymiany

27 stycznia 2000, biuro H. Granger

- Mhm… - Draco chrząknął znacząco i spojrzał na Hermionę. Stała oparta o biurko i z widocznym zmieszaniem przyglądała się mu. – Może ty pierwsza? Kobietą zwykle się ustępuję, więc…

- To śmieszne – westchnęła po chwili ciszy, unosząc ręce do góry.

- Co dokładnie?

- Ogólnie, to wszystko! Zachowujemy się jak nastolatki… Zamiast rozmawiać jak prawdziwi dorośli – mruknęła cicho.

- Szczerze mówiąc… – Podszedł do niej. – Nie wiem, od czego zacząć.

Miał mętlik w głowie, jeden wielki kłębek wełny zamiast logicznych myśli. To była właśnie ta chwila, ten moment, są w tej sytuacji, w której to muszą porozmawiać, w której to on musi powiedzieć jej, co czuje. I kurczę! Chciało mu się śmiać, rechotać, tak po prostu ze swojej nieporadności i z dziwności sytuacji! Jeśli ktoś kiedyś powiedziałby mu, że zakocha się w Hermionie Granger, najpierw zszedłby na zawał, a dopiero potem rzucił jakąś okrutną klątwę na biednego czarodzieja, który odważył się powiedzieć coś takiego. (O ile te dwie rzeczy się nie wykluczały… Jeśli to by nie wypaliło, planował zmienić kolejność…)

- Nie patrz tak na mnie, akurat ja nie mam zamiaru pierwsza mówić…

- A, co? Nieustraszona Hermiona Granger jednak się czegoś boi? Uważaj, bo jeszcze twoi wrogowie to wykorzystają.

Prychnęła. – Zdecydowanie nie! Nie bądź już taki zuchwały…

Znowu zapanowała między nimi męcząca cisza. Stali naprzeciwko i tylko spoglądali na siebie nieco zdezorientowani i niepewni. W końcu Draco westchnął ciężko, odchrząknął i odezwał się wciąż lekko schrypniętym głosem:

- Dobra, em… Nie wiem, jakby tu zacząć, ale by wypadało, w końcu ty wyjątkowo dzisiaj postanowiłaś tchórzyć, więc…

- Wypraszam to sobie! Nigdy nie tchórzę!

- Poza dzisiejszym wieczorem, to nigdy. – Zaśmiał się cicho, Hermiona jedynie uśmiechnęła się delikatnie.

- Kontynuuj, proszę… - powiedziała, Draco zmarszczył brwi i zabawnie zatrzepotał rzęsami.

- Nie do końca wiem, jak to się stało… W końcu jesteś takim wrednym, małym czupiradłem, które wszystko i wszystkich ciągle poprawia, krytykuje, ochrzania… Jest strasznie pedantyczne, natrętne, oschłe, ironiczne, ale jednocześnie nieziemsko inteligentne, a przy tym cholernie pociągające i seksowne, ma niesamowite poczucie humoru, jest tak pozytywnie zakręcone, że czasami obraca się kilka razy dokoła własnej osi… - Przerwał na chwilę, cały czas patrzył jej w oczy, błyszczące jak nigdy przedtem, uśmiechała się delikatnie, a jej policzki zdobiły lekkie rumieńce. Ten widok wywołał u niego szeroki uśmiech. Ponownie się odezwał, tym razem pewniejszym i mocniejszym głosem: - Ja naprawdę nie wiem, jak do tego doszło, ale… zakochałem się w tym czupiradle…

- Ja też muszę ci coś wyznać, ale nie wiem jak na to zareagujesz… Też się zakochałam, nie wiem, kiedy, nie wiem, jak, nie wiem też, dlaczego… Nigdy przedtem nie byłam zakochana w platynowej fretce, to dla mnie zupełnie nowa sytuacja… - powiedziała cichym głosem. – Zwłaszcza, że ta fretka jest niesamowicie irytującym zwierzakiem… Pozbawionym jakichkolwiek skrupułów w robieniu dziwnych, niecodziennych rzeczy. Nie dostrzega odmowy, wszystko musi być takim, jakie chce. Jest cholernie pewna siebie i narcystyczna. Ale mimo to, potrafi mnie rozbawić jak nikt inny, uwielbiam się z nią kłócić, a w szczególności wygrywać. Jest bardzo przystojna i inteligentna, jak na swój gatunek i nie da się tego ukryć, czuje się przy niej niesamowicie.

Spoglądali sobie głęboko w oczy, uśmiechając się przy tym szeroko. Wszystkie wątpliwości, cała dezorientacja i strach, zniknęły. Czuli się dobrze, tak po prostu; dobrze, gdy tak stali na przeciwko siebie, pewni swoich wzajemnych uczuć, szczęśliwi. Roześmiali się, najzwyczajniej w świecie zaczęli się głośno śmiać.

- I co my teraz zrobimy? – mruknął cicho, gdy opanowali już swój nagły śmiech, patrząc jej w oczy, zbliżył się do niej najbliżej jak się tylko dało. – Co ludzie powiedzą? – Z uśmiechem położył swoje dłonie na jej tali, podniósł ją i posadził na biurku.

- Nie wiem, Draco… W magicznym świecie nie było jeszcze związków czupiradeł z platynowymi fretkami.

- Wyznaczamy nowe trendy – szepnął jej do ucha, przygryzając jego płatek.

- Kto by pomyślał… - Spojrzał na nią z uśmiechem, a ona położyła jedną dłoń na jego policzku, drugą zaś objęła go za szyję. – Że zakocham się w fretce.

- Kto by pomyślał, że fretka zakocha się w czupiradle… - odparł.

Uśmiechnęła się. – Nikt, Draco. To wszystko był zdecydowanie zaskakujące.

- Ale dobre, nie możesz zaprzeczyć. – Pochylił się i delikatnie dotknął jej ust swoimi. Musnął je jak wiatr muska płatki kwiatów, by dopiero po chwili z zapałem i namiętnością ją całować. Błądził dłońmi po jej ciele, a ona wplątała palce w jego włosy, bawiąc się nimi, delikatnie szarpiąc, ciągnąc. Przygryzła jego wargę, zanim ten odsunął się od niej na chwilę. Spojrzała mu głęboko w oczy.

- Nie, nie mogę zaprzeczyć… - szepnęła nim znów pozwoliła się pocałować.

***

Ten sam czas, korytarz przed biurem H. Granger

- Jest! – szepnęła Ginny. – Merlinie, Morgano, Na Godryka, a nawet Salazara, właśnie Malfoy wyznał jej miłość!!!

- Wiemy, Wesley – rzucił Blaise, podekscytowanym głosem. Cała czwórka stała przyciśnięta do drzwi, z zapałem podsłuchiwali.

- Cicho, debile, teraz Hermiona mówi! – warknęła Rose, wsłuchując się w rozmowę za drzwiami. – Słodki Merlinie, jakie to romantyczne!

- Ciii – szepnął Harry, on jeden stał przy dziurce od klucza i z wyraźnym zachwytem obserwował to, co dzieje się w gabinecie.

- Co się dzieje, bo nic nie słyszę… Potter, Potter kurde! Czemu się tak cieszysz, idioto?! – Blaise szturchnął go mocno i zajął jego miejsce. Zagwizdał głośno. – Kochani, sprawy potoczyły się lepiej niż sądziliśmy… Jeśli dobrze pójdzie to…

- Jesteśmy! Jesteśmy! – W ich kierunku biegła zdyszana Narcyza, a za nią Lucjusz, cały czerwony, z roztrzepaną fryzurą i laską pod pachą.

- Co się dzieje? – wydyszał tylko i oparł się na swojej lasce.

- Będę miała synową, czy nie? – spytała Narcyza.

- Jeśli dobrze pójdzie, to może nawet i wnuki – powiedział Blaise z szerokim uśmiechem, który odwzajemnili wszyscy.

- Potter, cholera! – Ginny prawie krzyknęła. – Odsuń się już od tych drzwi, daj im trochę prywatności!

- Już, już – mruknął speszony, czym wywołał głośną salwę śmiechu wokół zebranych.

- Kochani! – zaczęła Rose uroczystym głosem. – Naszą misję „Swatka”, uważam za zakończoną sukcesem…

Koniec.