Wymarzona podróż, cz. 1

Witajcie, kochani.

Sporo mnie nie było, niestety. Ale już wracam i mam się dobrze. Dodatki od teraz zaczną pojawiać się regularnie :).

Zachęcam do komentowania i zaglądania na mój drugi blog Wschód słońca, to tam można mnie głównie znaleźć.

Buziaczki!

Charlotte

PS – Kochani, poszukuję bety, która podjęłaby się sprawdzenia całego Aurora i dodatków. Czy jest wśród Was osoba, która miałaby czas, chęci i zna się na tym?  

***

Wymarzona podróż: komplikacje

25 luty 2000

Draco czuł wielkie wyczerpanie i znużenie. Nie doszedł jeszcze do siebie po wypadku. Wiedział, że potrzebuje urlopu. Wiele czasu zajęły mu rozmyślenia o tym, jak właściwie poprosić Pottera o tydzień wolnego, ale ostatecznie doszedł do wniosku, że po prostu mu to oznajmi.

Nie zapukał do drzwi i, Merlin mu świadkiem, żałował tego ogromnie. W gabinecie Harry’ego panował półmrok, ale za to bardzo głośne jęki roznosiły się po pomieszczeniu. Draco wrzasnął przerażony, czym zwrócił na siebie uwagę państwa Potter.

Ginny chwyciła leżącą na stoliku od kawy bluzkę, i przykryła nią siebie. Jej policzki były purpurowe, nie potrafiła wykrztusić słowa. Za to Harry miał wrażenie, że zaraz zemdleje. Nigdy wcześniej nie czuł się tak upokorzonym.

– Ubraliście się już? – zapytał Draco, delikatnie odsłaniając jedno oko.

– Czyś ty zwariował? – wrzasnęła Ginny.

– Potter, popraw spodnie – mruknął tylko Malfoy i spojrzał na nich krytycznym wzrokiem. – Nie wiecie, że zawsze rzuca się zaklęcie na drzwi? Widać, że jesteście amatorami…

– Nic już nie mów, Malfoy… Czego chcesz?

– Wiesz, Potter. Ja i Hermiona bierzemy urlop na ten tydzień.

– Co?! – odzywa się Ginny. – Ale my jedziemy w podróż poślubną. Hermiona o tym wiedziała!

– Jedziecie za tydzień, więc nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy my pojechali w tym – mówi z szerokim uśmiechem Draco. – Wyślemy wam pocztówkę. Buziaki, gołąbeczki. Skończcie to, co wam przerwałem…

Za zanim zniknął za drzwiami, dorzucił:

– Jeśli to będzie syn, to dacie mu na imię Draco. Tak na pamiątkę.

Wyszedł zadowolony. Teraz tylko musi oznajmić Hermionie, że wyjeżdżają na wczasy. Draco westchnął. Już czuł ten przyjemny, gorący piasek pod stopami. Już słyszał szum fal rozbijających się o skały… W głowie miał tylko jedno: Hermionę wynurzającą się niczym syrena z morskich fal.

O Merlinie…

Hermiony nie było w gabinecie. Pewnie znów musiała załatwić jakąś sprawę za tych nierozgarniętych idiotów, których nazywała pracownikami. Pokręcił głową i rozłożył się na kanapie. Przymknął oczy i pozwolił swoim myślom płynąć. Nic dziwnego, że zapadł w sen.

Stał na plaży. Słońce grzało jego ciało, było mu gorąco. Rozglądał się, ale był zupełnie sam. Jedynie gdzieś w oddali widać było kształt czyjegoś domu. Miał wrażenie, że zaraz spłonie. Odwrócił się i szybkim krokiem ruszył w kierunku oceanu. Gdy tylko chłodne fale musnęły jego ciało poczuł przyjemny dreszcz i ukojenie. Zanurzył się całkowicie i zaczął pływać. Było mu błogo i przyjemnie. Nagle usłyszał kobiecy krzyk. Odwrócił się ponownie w stronę plaży i aż zaschło mu w ustach. Naga Hermiona machała do niego kokieteryjnie i wołała, by wrócił do domu. Nie trzeba mu było powtarzać. Zaledwie kilka chwil później wychodził z wody i szedł w jej kierunku. Już miał przyciągnąć jej boskie ciało do swojego i zatopić w jej ustach, gdy ponownie się odezwała, czułym, delikatnym głosem: Draco…

Poczuł szarpniecie. Spadł z kanapy.

– Co do jasnej cholery?! – Zerwał się z podłogi całkiem obolały. Nad nim stała jego kochana dziewczyna z ironicznym uśmieszkiem na ustach.

– Ile razy mam ci powtarzać, że nie możesz spać w pracy? – mruknęła Hermiona.

– Gdybyś pozwalała mi spać w nocy, nie musiałbym odsypiać w biurze… – warknął i zaczął masować swoje biodro, które najbardziej ucierpiało.

– Nie zaczynaj, Malfoy. – Pogroziła mu palcem, ale w jej oczach pojawiły się iskierki rozbawienia.

Draco uśmiechnął się i kładąc jej dłonie na udach, przyciągnął do siebie. Uwielbiał wpatrywać się w jej oczy. Fascynowały go. Były tak bardzo ciemne, ale jednak nie czarne. Ich kolor doskonale oddalało słowo: czekoladowe.

Pochylił się nad nią ze swoim charakterystycznym uśmieszkiem. Pozwolił, by ich nosy stykały się ze sobą, a oddechy mieszały w jeden.

– Mam dla ciebie niespodziankę… – szepnął zmysłowo.

Hermiona przymknęła oczy. Uwielbiała Draco. Idealnie się dopełniali, a ich związek był dzięki temu wspaniały. Była miedzy nimi pasja i namiętność, był ogień i żar. Potrafili ze sobą rozmawiać, uwielbiali drażnić siebie nawzajem, a ich kłótnie, mimo że miały miejsce bardzo często, kończyły się zawsze tak samo: upojną nocą w sypialni…

– Zabieram cię na tydzień na Hawaje…

Hermiona otworzyła gwałtownie oczy. Spojrzała na niego z niedowierzaniem, by po chwili wpić się w jego usta. Draco z zadowoleniem oddawał namiętne pocałunki. Jedną dłoń trzymał na jej policzku, a drugą wodził po jej ciele, z każdą chwilą coraz bardziej podciągając jej czarną, seksowną sukienkę. Niestety, jego zamiary zniweczyła Hermiona, odsuwając się od niego i poprawiając ubranie.

– Nie teraz, Draco – mruknęła. – Powiedz mi lepiej skąd przyszedł ci do głowy pomysł na wyjazd? Doskonale wiesz, że mamy teraz masę pracy!

Nie był zdziwiony tym, że tak jak zawsze miała jakieś ‘ale’. Uśmiechnął się szeroko.

– Muszę się zregenerować. Wiesz, po tym wypadku jestem taki obolały.

– Draco…? – Spojrzała na niego wymownie.

– Naprawdę. To odbiło się szczególnie na mojej psychice. Chcesz patrzeć jak się wykańczam i popadam w depresję?

Hermiona westchnęła głośno i pokręciła głową. Draco uśmiechnął się z zadowoleniem. Czekał ich gorący tydzień nad Oceanem Spokojnym.

– Kiedy jedziemy?

– Jutro z samego rana – mówi, a jego oczy błyszczą wtedy niczym dwa ogniki.

***

Hermiona była w świetnym humorze. Lecieli na Hawaje! Uśmiech nie schodził z jej ust. Wszyscy jej podwładni spoglądali na nią jak na dziwoląga. Nie potrafili przyzwyczaić się do tego, że ich szefowa chodzi ciągle taka promienna. Co więcej, nie mogli jeszcze do końca uwierzyć, że to w dużej mierze dzięki jej chłopakowi! Hermiona wciąż była wymagająca i wciąż wzbudzała respekt, ale teraz każdy inaczej ją postrzegał…

Chwyciła swój płaszcz i pozwoliła, by Draco pomógł go jej założyć. Następnie ruszyli w kierunku wyjścia z Ministerstwa jak zawsze trzymając się za ręce. Hermiona lubiła to uczucie, którym darzyła Draco. Mimo że początkowo ją przerażało teraz wiedziała, że nie miała powodów do strachu. Draco był fantastyczny w każdym względzie.

Gdy wyszli na zewnątrz chłodne powietrze owiało ich rozgrzane twarze. Przeszli kawałek, by znaleźć się w ciemnej uliczce i stamtąd się teleportowali.

– Jesteśmy! – krzyknął Draco.

Drobny, ale elegancko ubrany skrzat pojawił się zaraz obok nich i zabrał okrycia. Hermiona i Draco ruszyli do salonu. Niestety nie znaleźli tam państwa Malfoy.

– Ciekawe, gdzie się podziewają – mruknęła Hermiona. Usiadła na sofie i przymknęła oczy. Uwielbiała tę kanapę. Była tak miękka i delikatna. Poczuła, jak ugina się jeszcze bardziej pod ciężarem Draco.  Chłopak tak jak miał w zwyczaju położył ręce na oparciu.

– Pokłócili się rano. Pewnie teraz są w sypialni… – Skrzywił się z obrzydzeniem, na co Hermiona wybuchła śmiechem.

– Coś takiego nigdy już nie będzie miało miejsca, synu – odezwała się Narcyza. – Ten człowiek od rana nie jest moim mężem! – Weszła do salonu z wysoko uniesioną głowa. Za nią podążał zrezygnowany Lucjusz.

– Dzień dobry, pani Malfoy. – Hermiona pocałowała kobietę w policzek i pozwoliła się wyściskać.

– Witaj, kochanie. Promieniejesz! Czyli Draco już ci powiedział o wyjeździe?

– Oczywiście, że mówiłem.

– Cicho, Draco. Teraz ja mówię – skarciła syna. – Chodź, Mionka. Mam coś dla ciebie. – Narcyza pociągnęła za sobą skołowaną dziewczynę. Zniknęły za drzwiami gabinetu pani Malfoy.

– Chyba nie muszę ci mówić, że masz szczęście, Draco?

– Oczywiście, że nie. Granger jest cudowna!

Lucjusz uśmiechnął się z zadowoleniem. Hermiona była jego wymarzoną synową. Piękna, inteligentna. Spełniała wszystkie kryteria matki jego wnuka! Co prawda Draco spotykał się z nią bardzo, bardzo krótko, ale jeśli Lucjusz i Narcyza dobrze to rozegrają to ich cel się spełni. Hermiona zostanie członkinią rodu Malfoyów!

– Rozmawialiście już o swojej przyszłości, Draco? – spytał Lucjusz. – Czy Hermiona chciałaby mieć dzieci?

– Tato… Czy ty się dobrze czujesz? Mamy dwadzieścia lat! Jesteśmy jeszcze za młodzi na dzieci!

– Potter już się ożenił… – zauważył Lucjusz.

– Nie ma mowy. Chcemy się bawić, a nie przewijać pieluchy – warknął Draco i wstał. – Temat uważam za skończony.

Gdy kilka minut później Hermiona i Narcyza wyszły z gabinetu dziewczyna była wyjątkowo blada. Bez słowa usiadła na miejscu obok Draco i czekała na podanie posiłku. Chłopak spoglądał na nią niepewnie. Położył jej dłoń na kolanie, ale ta pokręciła lekko głową i gdy państwo Malfoy nie patrzyli wyszeptała ‘później’.

Obiad strasznie im się dłużył. Hermiona i Draco czuli się wyjątkowo niepewnie, ale Lucjusz i Narcyza wyglądali na wyraźnie zadowolonych.

Po skończonym posiłku wstali, jako pierwsi. Już mieli udać się na górę, gdy zatrzymał ich głos Narcyzy.

– Mionka, planujesz zostać na noc?

– Nie, pani Malfoy. Raczej nie – odpowiedziała drżącym głosem i pozwoliła, by Draco poprowadził ją schodami do swojej sypialni.

– Ja się chyba zabiję – jęknęła, gdy tylko przekroczyła próg pokoju. Rzuciła się na łóżko i zacisnęła powieki. – Twoja matka jest fantastyczna, ale gdy zaczęła tłumaczyć mi, jak ważne jest macierzyństwo w młodym wieku myślałam, że zemdleję…!

Draco wybuchł śmiechem. Ułożył się obok niej i odgarnął jej włosy z twarzy.

– Wyglądałaś cudownie! Byłaś blada jak ściana!

– Daj spokój, Malfoy – mruknęła.

– Granger – wyszeptał. – Uwielbiam jak mówisz moje nazwisko…

Odsunęła się od niego z uśmiechem zadowolenia.

– Nie teraz, słońce.

Draco westchnął głośno. Wstał i podszedł do szafy. Zaczął wyjmować ubrania, cały czas mówiąc do Hermiony na temat tego, co będą robić na Hawajach. Podkreślał, jak ważne jest to by wzięła odpowiednio dużą ilość kostiumów kąpielowych i zwiewnych, seksownych sukienek, bo zaplanował ekscytujące wypady. Gdy wyjął ubrania, które zamierzał zabrać, odwrócił się w stronę łóżka. Zaśmiał się, bo zrozumiał, czemu Hermiona tak milczała. Spała w najlepsze. Podszedł i przykrył ją kocem. Z szatańskim uśmiechem ruszył w stronę drzwi. Zamierzał przenieść się do jej mieszkania i ją spakować. Och, już wiedział, jakie rzeczy włoży do jej walizki!

Po godzinie był już z powrotem. Z zaskoczeniem zauważył, że Hermiona cały czas spała. Wyglądała tak niewinnie i słodko, z rozsypanymi włosami na jego poduszce. Był zmęczony. Bez zastanowienia położył się obok niej, obejmując jej drobne ciało. Granger wtuliła się w jego tors, a Draco z zadowoleniem przymknął oczy i pozwolił sobie na sen.

***

26 luty 2000

– Merlinie, wy rzeczywiście jeszcze tutaj jesteście?! – wrzasnęła Narcyza, wchodząc do pokoju syna.

Draco mruknął coś niezrozumiale i mocniej wtulił się w ciepłe ciało Hermiony. Narcyzę rozczulił ten widok. Niestety, musiała ich obudzić. Podeszła i gwałtownym szarpnięciem zabrała im okrycie.

– Pobudka! – krzyknęła głośno. – Draco, Mionka!

– Co się dzieje…? – szepnął Draco, przecierając oczy. Odsunął się od Hermiony i usiadł na łóżku. – Co ty tu robisz, mamo? – mruknął. Starał się ukryć ziewnięcie, niestety, bezskutecznie.

– Dzień dobry…? – Hermiona rozglądała się dookoła. Musiała zasnąć, gdy Draco się pakował, dlatego tutaj była. Merlinie! Nie zdążyła naszykować ubrań. Miała nadzieję, że jest jeszcze dostatecznie wcześnie. 

– Kochanie, jest dziesiąta! Jesteście spóźnieni na ten mugolski wynalazek, samo… slemo… Wiecie, co mam na myśli.

Gwałtownie zerwali się z kanapy.

– Niemożliwe, jest pani pewna?

– Kochanie, mówiłam, żebyś mówiła mi Narcyza, i tak, jestem pewna.

– O Merlinie. Nie jestem spakowana…

– Zrobiłem to za ciebie, wczoraj… – powiedział Draco. Już stoi przy szafie i szuka ubrań, które założy.  

– Nie zdążymy – mruknęła Granger.

Szybko zerwał się z łóżka i popędził do łazienki. Chwilę później wszedł do niej Draco. Narcyza usłyszała szum wodny i uniosła brwi. Może doczeka się wnuka szybciej niż sądzi? Uśmiech rozjaśnił jej usta. Chciałaby mieć wnuczka o kręconych, jasnych włosach… Rozmarzona wyszła z pokoju i przeszła do salonu. Usiadła na sofie obok Lucjusza i z zaciekawieniem obserwowała schody. Po około piętnastu minutach zbiegli po nich Hermiona i Draco.

– Do zobaczenia! – krzyknęła Granger, a Draco tylko kiwnął głową.

– Ciekawe, czy zdążą? – mruknął Lucjusz. – Może jakiś zakładzik, Cyziu?

W tej samej chwili Draco i Hermiona teleportowali się na lotnisko. Dziewczyna była zaskoczona, że Draco wybrał samolot, jako sposób transportu, zwłaszcza, że wciąż sprawiał wrażenie przerażonego, ale jak wyjaśnił jej w trakcie biegu, samoloty chyba zaczęły go fascynować.

– Jesteś pewien, że nie pomyliłeś odpraw? – spytała Hermiona. Coś jej się nie zgadzało.

– Oczywiście, że nie pomyliłem. Masz mnie za idiotę? – mruknął Draco. Rozłożył się wygodnie w fotelu i przymknął oczy. Już miał oddać się błogiemu relaksowi, gdy jego humor gwałtownie zepsuł głos stewardesy.

– Witamy bardzo serdecznie. Mamy nadzieję, że lot do Paryża minie państwu w przyjemniej atmosferze.

– Ups…

– Malfoy! Ja cię zabiję! – warknęła Hermiona.

Około godziny dwunastej wychodzili już z lotniska, ciągnąć za sobą walizki. Hermiona zgrzytała zębami z zimna. Paryż był jeszcze chłodniejszy niż Londyn, ponieważ dodatkowo padał rzęsisty deszcz.

– A co z moimi Hawajami – stękała.

– Przecież polecimy – mruknął. – Tylko kolejny lot jest jutro…

– Nie denerwuj mnie!

Usiadła na walizce, zupełnie obrażona. Obserwowała uważnie, co się wokół niej dzieje i z zaskoczeniem dostrzegła dwóch mężczyzn ubranych na czarno, uważnie się im przypatrujących. Kiwnęli do siebie głowami i ruszyli w ich kierunku.

– Draco… Coś tutaj nie gra…

– Cicho…

Hermiona wstała i chwyciła chłopaka za ramię.

– Idziemy stąd – zarządziła. – Już.

– Co? O co ci chodzi?!

Hermiona złapała swój bagaż i ruszyła w kierunku tłumu wychodzącego z lotniska. Ciągle obracała się za siebie. Tajemniczy mężczyźni zbliżali się nieubłaganie. Pociągnęła Draco w ciemny zaułek i szybkim ruchem różdżki przetransmutowała ich bagaże w zawieszki od bransoletki, którą teraz wsunęła na nadgarstek. Przeczuwała, że coś się święci.

– Teraz wyjdziemy stąd, jak gdyby nigdy nic… – szepnęła do niego.

– Co się dzieje?

– Ktoś nam się przyglądał na lotnisku.

– Hermiono, jesteś przewrażliwiona.

– Draco, naprawdę.

– Chodź już lepiej.

Mimo że tłum jeszcze bardziej się zagęścił, Hermiona czuła się odsłonięta. Miała wrażenie, że jest nieustannie obserwowana, tamci mężczyźni na pewno nie przyglądali się im przypadkowo. Intuicja jej nie zawiodła. Nagle obok nich pojawiły się cztery osoby. Chwyciły ich pod ramiona i wepchnęły do czarnego samochodu. Nim Draco zdążył krzyknąć już siedział związany, tak samo jak Hermiona.

– Co tu się dzieje?! – wrzasnął. Niestety, już odjeżdżali. Nikt nawet nie zauważył tego, co się zadziało. – Kim wy jesteście?!

– Myśleliście, że gdy się przefarbujecie nikt was nie pozna… Och, Baco, Dona, jesteście takimi idiotami…

– Bierzecie nas za kogoś innego! – warczy Draco, wyrywając się muskularnemu mężczyźnie.

– Spokojnie, Baco… Powinieneś się cieszyć, że pierwsi was złapaliśmy, gdybyście dostali się w łapy ludzi Dużego Mike’a nie wiem, czy byłoby tak przyjemnie… My was tylko zamkniemy w więzieniu… 

– Cholera… – szepcze przerażona Miona. Właśnie zrozumiała, o co chodzi.  Wciąż interesowała się tym, co dzieje się w świecie mugolskim, a ostatnio dużo mówiło się o gangsterze o pseudonimie Duży Mike. Jego ludzie byli odpowiedzialni za największe napady w tym pięćdziesięcioleciu! Byli przeraźliwie szybcy, niezwykle zwinni i jeszcze nigdy nie udało się żadnego z nich złapać. Niestety, byli też często nieposłuszni. Hermiona słyszała o dwóch najlepszych podwładnych Dużego Mike’a: Baco i Donie. Miesiąc temu ukradli Regenta z Luwru, najdoskonalszy pod względem szlifu diament, wyceniony na miliardy… Po napadzie zniknęli… Szukano ich po całym świecie, Duży Mike obiecał krocie za ich złapanie, a francuska policja oferowała równie duże pieniądze za zwrot diamentu.

– Co, Dono? Dotarło do ciebie w jak kiepskiej sytuacji jesteście?

– Nie nazywam się Dona!

– Nie ściemniaj, Dono. My i tak wszystko wiemy…

Hermiona spoglądała przerażonym wzrokiem na Draco. Jechali kilka minut, po których z piskiem opon zatrzymali się przed jakimś budynkiem. Zostali wyprowadzeni i od razu poprowadzeni do środka i zamknięci w osobnych pomieszczeniach.

Hermiona intensywnie myślała, jak wyplątać się z tej sytuacji. Przede wszystkim musiała mieć kontakt z Draco, tylko jak?! Nie mogła wyjąć różdżki. Dziękowała Merlinowi, że ukryła ją bezpiecznie w swoim wysokim kozaku.

Nie wiedziała, ile czasu siedziała w pokoju przesłuchań, ale w końcu do pomieszczenia wszedł ten sam mężczyzna, który rozmawiał z nimi w samochodzie. Stanął przed nią z uśmiechem pokazując jej teczkę. Jak sądziła, kartotekę Dony, za którą była brana.

– I jak? Postanowiłaś powiedzieć nam, gdzie ukryliście diament, czy tak jak swój towarzysz ciągle podkreślać, że bierzemy was za kogoś innego?

– Ja naprawdę nie nazywam się Dona! Jestem Hermioną Granger, Brytyjką, która przejechała tu przez przypadek, bo jej chłopak pomylił samoloty!

– Nieładnie tak kłamać. – Mężczyzna usiadł naprzeciwko niej i wyjął zdjęcia z teczki. Podsunął je pod nos Hermionie. – I tak nikt ci nie uwierzy…

Hermiona wciągnęła gwałtownie powietrze. Na fotografiach byli ludzie tak niesamowicie podobni do niej i Draco. Jedyne, czym się różnili to kolory włosów. Hermiona miała brązowe, a Dona blond, podobnie było w przypadku Draco. Nie mogła uwierzyć w ten zbieg okoliczności. Pokręciła głową odsuwając od siebie zdjęcia.

– To naprawdę nie jestem ja!

– Mów, gdzie jest diament. – Mężczyzna zignorował ją całkowicie.

Co robić, co robić? – myślała Hermiona. Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł.

– Pokarzemy wam, gdzie jest diament. Jednak pod jednym warunkiem… – zaczęła.

Miała nadzieję, że jej plan wypali…

***

Tak jak oczekiwała, po kilku minutach do pokoju przesłuchań został wprowadzony Draco. Hermiona zerwała się z miejsca i podbiegła do niego, zarzucając mu ręce na szyję. Dla policjantów wyglądało to tak, jakby Hermiona całowała Draco w szyję, ale tak naprawdę szeptała mu do ucha drobne szczegóły jej planu.

– Baco, kochanie. – Westchnęła przeciągle. Odsunęła się od niego i spojrzała na policjantów.

– Skończyliście już? – warknął jeden z funkcjonariuszy, przyglądając się im z wyrazem oburzenia. – Zakujcie ich – nakazał.

Hermiona wzdrygnęła się, gdy metal zaczął chłodzić skórę jej nadgarstków. Posłusznie wyszła z pomieszczenia. Była prowadzona przez jednego z mężczyzn, młodego i całkiem przystojnego bruneta. Uśmiechała się do niego kokieteryjnie. Z zadowoleniem zauważyła, że na jego bardzo bladych policzkach wykwitły rumieńce. Gdy schodzili po schodach, Hermiona specjalnie ocierała się o jego tors.

– Tu est très beau* – szepnęła płynnie po francusku.

Mężczyzna był nią zafascynowany, nie mógł oderwać od niej oczu. Wodził zachłannym wzrokiem po jej pełnych ustach i zgrabnych nogach. Podczas, gdy inni policjanci szli wyjątkowo szybko, ciągle pośpieszając Draco, oni zwolnili. Gdy znaleźli się na korytarzu całkiem sami, mężczyzna zatrzymał się i złapał Hermionę za ramię, odwracając ją. Właśnie wtedy wiele rzeczy zadziało się na raz. Najpierw Hermiona pstryknęła kilka razy palcami, sprawiając, że kamery przestały rejestrować to, co dzieje się w budynku. Następnie pozbyła się skuwających ją kajdanek, by na koniec z całej siły kopnąć policjanta w krocze i ogłuszyć go zaklęciem. Błagała Merlina, by nikt nie dowiedział się, o tym że użyła magii przeciwko mugolowi!

Pobiegła szybko, Draco pewnie już rozprawił się z pozostałą dwójką policjantów. Miał to zrobić w czasie jazdy windą, a następnie zjechać do piwnic, by tam ich zostawić i spotkać się z Hermioną. Po paru minutach już była na samym dole. Niestety, musiała zbiec schodami. Gdy wpadła do piwnicy, Draco już na nią czekał.

– Nie wierzę, że to robimy… – Westchnął głośno. – Jak się Ministerstwo o tym dowie…

– Nic nam nie zrobią – mruknęła. – Oprzyj ich jakoś o tę ścianę… – Podeszła do jednego z funkcjonariuszy i starała się poprawić jego głowę, niestety, ta ciągle opadała na ramię. W końcu zrezygnowana dała sobie spokój.

– Musimy stąd jakoś wyjść…

– Na pewno są tu jakieś okna, albo szyb wentylacyjny. Chodź, bo zaraz zorientują się, że coś jest nie tak. – Złapała go za ramię i pociągnęła w lewą stronę. Zaczęli biec, gdyż, tak jak przeczuwała Hermiona, został wszczęty alarm. Zorientowali się, że ich najważniejsi więźniowie zniknęli!

– Jest! – szepnęła Hermiona. – Szybko, podsadź mnie – nakazała.

Draco złapał ją za biodra i podniósł. Hermiona znalazła kratkę wentylacyjną. Odsunęła ją i zwinnie wskoczyła do środka. Chwilę później to samo zrobił Draco. Zamknął wejście i spojrzał na dziewczynę wyczekującym wzrokiem.

– Gdzie teraz?

– Cicho!

Spojrzała na niego ze złością. Tuż pod nimi, w miejscu w którym chwilę temu sami stali, słychać było głosy. Francuskie przekleństwa i zdenerwowane nawoływania, a następnie dźwięk uderzeń butów o posadzkę. Policjanci przebiegli tuż pod nimi.

– Idziemy – szepnęła.

Już po kilkunastu minutach byli na zewnątrz. Tak jak przeczuwała Hermiona, znaleźli się na tyłach komisariatu. Szybko wbiegli między kontenery i dopiero tam założyli na siebie kurtki.

– Może lepiej wracajmy do Londynu – mruknął Draco.

– Chyba zwariowałeś?! Teraz, gdy zrobili nam zdjęcia i uciekliśmy? Roześlą to wszędzie! Będziemy poszukiwani listami gończymi, nie tylko we Francji, ale całej Europie!

– To, co mamy zrobić?!

– To proste. Pomożemy złapać przestępców.

– Chyba zwariowałaś, Hermiono. Mieliśmy mieć wolne. W–O–L–N–E! – Draco przeliterował ostatni wyraz.

– Dwa dni, Draco. Daj nam dwa dni na znalezienie przestępców, a później polecimy na Hawaje, tak jak planowaliśmy.

– Niech ci już będzie… – Westchnął. – To od, czego zaczniemy?

– Od małej zmiany wyglądy! – powiedziała z szerokim uśmiechem.

Gdy po kilku minutach wyszli z zaułka wpadli wprost na policjantów, sprawdzających teren wokół komisariatu. Całe szczęście, ich przebrania były wyjątkowo udane. Paroma zaklęciami, Hermiona sprawiła, że teraz wyglądała całkiem inaczej: miała skośne, zielone oczy i krótko ścięte, czerwone włosy. Draco też przeszedł metamorfozę, jego głowę zdobiła burza gęstych, czarnych loczków, a oczy wyglądały jak dwa węgielki. Nikt ich nie poznał.

Było już coraz ciemniej. Kręcili się wokół Luwru i dopiero na dwie godziny przed zamknięciem weszli do środka. Miejsce, gdzie niegdyś znajdował się diament było wciąż niedostępne dla turystów. Hermiona uważnie się mu przyglądała i analizowała, jak włamywacze dostali się do środka i przede wszystkim, jak udało im się uciec tak szybko, mimo naruszenia czujników ruchu i włączenia się alarmu.

Nagle coś przykuło jej uwagę. Płytki na podłodze Luwru tworzyły piękny, kwiecisty wzór, ale dwie z nich były jakby zamienione miejscami. Widać było, że powinny leżeć odwrotnie.

– Niemożliwe – szepnęła. – Coś mi się zdaje, Draco, że dzisiejszej nocy, zwiedzimy paryskie katakumby…

CDN

* Tu est très beau (franc.) – Jesteś bardzo przystojny.