Rozdział 1

Złość piękności szkodzi

Echo uderzeń o marmurową posadzkę roznosiło się po korytarzu Biura Aurorów, przeciskało przez szpary w drzwiach i wnikało do gabinetów, by straszyć niewinnych ludzi – pracowników, którzy już wiedzieli, co się zbliża…

Głośny huk zamykanych drzwi oznajmił im, że panna Granger weszła już do gabinetu szefa. Wszyscy pracownicy Departamentu westchnęli z ulgą, ale krótko czuli się bezpiecznie. Ich wiceszefowa miała jeszcze w grafiku kilka godzin pracy. Mogli się z nią jeszcze zetknąć.

A to nie byłoby miłe spotkanie…

***

– Mionka – powiedział Harry, uśmiechając się nieśmiało. – Co cię tu sprowadza? – spytał po chwili.

Hermiona z gracją usiadła na fotelu i prostując plecy, spojrzała na przyjaciela. Harry wzdrygnął się lekko widząc w jej oczach tak dobrze znane mu złowrogie iskierki. Z doświadczenia wiedział, że nie oznaczały one nic dobrego.

Przyjrzał się uważnie kobiecie siedzącej przed nim. Gdyby nie zwracał uwagi na jej pełne furii oczy, nie wiedziałby, że jest wściekła. Wyglądała zaskakująco niewinnie; delikatne rysy twarzy, lekko, prawie niewidocznie, pomalowane oczy i usta w naturalnym kolorze nadawały jej subtelności.

Westchnął przeciągle i oderwał wzrok od jej twarzy. Nic nie wskazywało na to, by pierwsza zaczęła rozmowę.

– Więc – zaczął ostrożnie – chciałabyś porozmawiać o Draconie i…

– Nie! – przerwała.

Zacisnęła usta w wąską kreskę. Wyglądała groźnie, nawet bardzo. Harry przełknął głośno ślinę i poczuł, jak kropelki potu zbierają się na jego czole. Gdyby ktoś zadał mu teraz pytanie: Czy się boi?, bez wahania odparłby, że tak! Strach, który czuł – nie umiał porównać go z żadnym innym. Nawet, gdy stał przed Voldemortem w czasie ostatniego pojedynku, nie czuł się tak jak teraz. Czarny Pan wydawał się niczym w porównaniu ze wściekłą Hermioną.

– Hermiono… – odezwał się cichutko, a jego głos i tak zadrżał. Przeklinał sam siebie za tak niegryfońskie zachowanie.

Przyjaciółka jedynie zmierzyła go wzrokiem, czekając. Harry niemal załkał ze strachu. 

– Nic już nie mogę zrobić – powiedział bardzo szybko i skulił się na fotelu. Hermiona uniosła wysoko brwi i uśmiechnęła się nagle szeroko. I złowrogo.

– Harry, Harry, Harry – zacmokała wesoło, a chłopak jeszcze głębiej wcisnął się w fotel. – Odpowiedz mi na jedno proste pytanie: Czy kochasz Ginny?

– Oczywiście – odparł bez zastanowienia, kiwając gorliwie głową.

Hermiona westchnęła głęboko, jakby z żalem.

– Ona ciebie też kocha… Nie wiem, co zrobi, gdy dowie się, że zmieniłam cię w jakże ładny toster…– powiedziała powolnie pełnym dumy głosem.

Harry rozszerzył szeroko oczy i lekko rozchylił usta niezwykle zaskoczony. Spodziewał się wszystkich możliwych gróźb: od utopienia w łyżeczce wody po zwykłe rzucenie avady, ale zamienienie go w toster! To go zaskoczyło!

Naprawdę, pomyślał. Naprawdę, pomysłowe… On sam na pewno nie wpadłby na tak oryginalne rozwiązanie.  Oryginalne i jakie funkcjonalne!, dodał jeszcze w myślach.

Pokręcił głową zdumiony kierunkiem, w jakim podążają jego myśli…

– Hermiono. – Spojrzał na nią: nic nie wskazywało na to, aby chciała mu przerwać. – Nie ma potrzeby – przełknął głośno ślinę – żebym zostawał tosterem – powiedział w końcu i wciągnął głośno powietrze.

Bał się jeszcze bardziej, o ile to było możliwe, niż przed chwilą! Wizja bycia tosterem sprawiła, że ostatnie gramy jego odwagi wyparowały. Czuł się głupio z faktem, iż jego własna przyjaciółka wzbudzała w nim taki strach! Ale momentami wydawała się nawet bardzo, bardzo straszna… Ładną buzią nie osiągnęła tytułu Najzdolniejszego Aurora Wszechczasów w czasopiśmie Czarownica, a wdziękiem nie zapełniła cel Azkabanu śmierciożercami.

– Harry, pomyśl…– powiedziała spokojnie. – Wolisz być ekspresem do kawy? To było zarezerwowane dla Rona, ale jeśli tak bardzo ci zależy Ron na pewno ci je odstąpi. Radziłabym jednak zastanowić się nad tym jeszcze chwilę… Z doświadczenia wiem, że kawy robione przez ciebie są ble–e… – Teatralnie się skrzywiła, kończąc tym swoją wypowiedź.

Aha!, więc zamach nie tylko na mnie!, pomyślał zdruzgotany.

– Miono, a może jeszcze to przedyskutujemy? – spytał z nadzieją.

– Oczywiście! – zawołała entuzjastycznie. – A Voldemort zatańczy kankana i zrobi noski–noski. Nie możliwe! Wiesz, czemu? Nie żyje i nigdy nie miał nosa! – powiedziała, pochylając się w jego stronę.

Harry momentalnie odsunął się od biurka na tyle na ile mógł. Patrzyli sobie w oczy w skupieniu. Potter analizował w myślach każde jej słowo, aż w końcu nie wytrzymał i zadał jedno nurtujące go pytanie:

– Co to noski–noski?

Hermiona poczuła, jakby ktoś oblał ją zimną wodą. Zdenerwowana podniosła się z fotela, Harry szybko zrobił to samo. Prychnęła cicho na widok skupienia na twarzy przyjaciela.

– Nie będzie współpracy z tlenionym, ominie was miejsce na moim blacie kuchennym. Lepiej coś wymyśl, Potter! Tostów też nie umiesz robić – rzuciła szybko i ruszyła w kierunku wyjścia, by po chwili zniknąć za drzwiami, trzaskając nimi.

Harry odetchnął i opadł na fotel…Nagle coś do niego dotarło, uderzyło jak grom z jasnego nieba albo burzowego, jak kto woli. Nie mógł zrozumieć, jak mogła coś takiego powiedzieć i to jemu – przyjacielowi. Przecież jego kawa i tosty było świetne. Ginny zawsze mu to powtarzała, a Ginny nigdy nie kłamie! Może czasami spalił toster i pół kuchni, a kawa smakowała jak piasek, nie żeby wiedział jak smakuje piasek. (On wcale go nie próbował. Może kiedyś ziarenko, albo dwa, a może to było całe wiaderko. Już nie pamiętał.) No, ale przecież był mężczyzną! Dopiero zagłębiał tajniki gotowania wody na herbatę, kupowania cukru, robienia sobie kawy, a Hermiona, jako jego przyjaciółka, powinna go w pełni wspierać w odkrywaniu nowego świata. Kosztować jego kuchennych rewolucji i cieszyć się, że wie, jak podłącza się toster (wtyczką do gniazdka, oczywiście)!  

Zupełnie pogrążony w stanie nagłej depresji zapomniał, że powinien martwić się nie stanem swoich sukcesów kulinarnych, a sprawą odwołania praktyk Malfoya, których już odwołać się nie da.

Niestety, zapomniał o jednym… Hermiona nigdy nie rzucała swoich groźbo–próśb na wiatr i nigdy tak łatwo nie odpuszcza, nawet najlepszemu przyjacielowi. (Tym bardziej najlepszemu przyjacielowi!)