Rozdział 3

Hej,

Tak jestem bardzo wspaniała, dobra, kochana, cudowna ( i w tym momencie Charlotte dalej wymienia jak to ona jest boska!) bo dodaje rozdział wcześniej :). Doprawdy nie wiem, co się ze mną dzieję, jestem miła! Ach, to chyba przez tę gorączkę komentarzy! Bardzo, bardzo dziękuję za liczne wyświetlenia i masę komentarzy! Jesteście wspaniali!!!! :*

Następny rozdział 2/3 sierpnia.

Buziaki i wesołej reszty wakacji.

Charlotte

P.S. Uprzedzam na następny rozdział radziłabym przygotować się psychicznie, Malfoy spotka Granger, Granger spotka Malfoy’a! Powiem, że będzie interesująco…

***

Ognista Wigilia

24 grudnia 1998

Porywisty wiatr hulał po ulicach Londynu przenikając przez ciepłe płaszcze przechodniów i chłodząc ich ciała. Hermiona z uśmiechem na ustach szła w stronę restauracji „Lukrecja”, w której umówiła się z przyjaciółmi. Nie doskwierała jej niska temperatura, a lodowaty wiatr nie robił na niej żadnego wrażenia. Wszakże bycie czarownicą do czegoś zobowiązywało! Zaklęcie ocieplające w takie chłodne, grudniowe dni to podstawa!

Przekroczyła próg knajpy i od razu słodki zapach czekolady i pierniczków podrażnił jej nozdrza. Skierowała swe kroki w stronę stolika stojącego pod oknem. Siedzieli już przy nim jej przyjaciele: Ron i Harry.

- Toster! Ekspres! – rzuciła entuzjastycznie na powitanie.

Harry zachłysnął się pitą herbatą, a Ron pobladł na twarzy – przyjaciel zdążył już wtajemniczyć go w mordercze plany Hermiony.

- Hermiona – powiedział z nieśmiałym uśmiechem Weasley. – Jak miło Cie widzieć.

Pochylił się chcąc przytulić dziewczynę, lecz ta zwinnie mu się uchyliła.

- Nie radziłabym!

Zagroziła kiwając palcem przed jego nosem. Chłopak jedynie mruknął słowa przeprosin i z powrotem usiadł. Hermiona zdjęła swój płaszczyk i usiadła z gracją na krześle zakładając nogę na nogę. Jej gesty były pełne seksapilu i elegancji.

- Hermiono – zaczął Harry – rozumiemy, że jesteś zła, ale dziś wigilia! Dzień przebaczania, więc przebacz nam…, Hermiś…

- Nie bądź zła – dodał Ron.

- Nie jestem zła – zaprzeczyła. – Ja jestem wściekła. Nie rozumiem jak mogliście zataić przede mną ten fakt! Jesteśmy przyjaciółmi, a nawet nie wiem, dlaczego wyjeżdżasz! – powiedziała spoglądając smutno na Ron’a.

- Zaproponowano mi posadę w Biurze Aurorów w Berlinie – wyjąkał cicho.

Hermiona nagle roześmiała się głośno.

- Przecież ty nawet po niemiecku nie umiesz mówić – powiedziała. Ron prychnął cicho i odwrócił głowę. – Przykro mi Ron, ale to prawda.

- Wcale nie! – powiedział dobitnie. – Umiem mówić po niemiecku!

- To coś powiedz.

- Gluten Tajem.

- Mówi się Guten Tag idioto… - rzucił karcąco Harry i westchnął przeciągle.

- Okay – zaczęła Hermiona. – To życzę ci powodzenia Ron.

Chłopak prychnął i uśmiechnął się nagle złośliwe.

- Ja tobie też życzę powodzenia Mionko.

- Nie potrzebuję powodzenia, prawda Harry? Mój ty najukochańszy przyjacielu?

Harry przełknął ślinę i pokręcił nieśmiało głową.

- Hermiono… Jego papiery zatwierdził już sam Minister! Nic nie mogę zrobić – wyjąkał.

- Super – powiedziała i schyliła się szukając czegoś w swojej czarnej, skórzanej torbie. Po chwili przed Harrym i Ron’em stały dwa magicznie zmniejszone pudełeczka.  – To jeden z prezentów z okazji świąt. No otwórzcie! – powiedziała odczarowując paczuszki, by znów miały swoje naturalne rozmiary.

Chłopcy powolnymi ruchami rozerwali papier i oboje w tej samej chwili jęknęli z rozpaczą.

- Wesołych świąt i do zobaczenia na wigilii o osiemnastej, nie spóźnijcie się – powiedziała Hermiona i dumnym krokiem wyszła z restauracji.

- Stary – powiedział cicho Ron. – Ona mnie przeraża – jęknął.

- Ciebie? Ty się ciesz: wyjeżdżasz, a ja zostaję – wyszeptał i ze zgrozą spojrzał na prezenty, jakie otrzymali od Hermiony. Harry dostał czarny toster z namalowaną błyskawicą, a Ron czerwony ekspres do kawy ze złotą literą „R”.

***

- To na trzy? – pytał po raz któryś z kolei Draco, spoglądając na przyjaciela.

- Tak – powiedział Blaise i westchnął znudzony. – Raz… Dwa…

- Trzy! – dokończył za Blaise’a Draco i zaczął rozpakowywać prezent. Blaise prychnął cicho i sam otworzył swoją paczuszkę.

- Nie wierzę! – Po salonie rozniósł się dźwięk zmieszanych głosów Zabini’ego i Malfoy’a.

- Stary skąd wiedziałeś!? – zapytał zaskoczony ciemnoskóry oglądając z przejęciem swoją nową Błyskawicę.

- Tak po prostu, a ty skąd wiedziałeś?! – powiedział zdziwiony wpatrując się w taką samą miotłę, jaką dostał jego przyjaciel.

- Po prostu! – odparł zdumiony.

Mężczyźni siedzieli na podłodze niedaleko choinki i niczym małe dzieci z zapartym tchem oglądali swoje prezenty gwiazdkowe. W tym roku postanowili, że upominki, które dostaną otworzą „trochę” wcześniej, więc już od dobrej godziny przebijali się przez kolorowe paczki. Na sam koniec zostawili te kupione dla siebie wzajemnie.

- Draconku, Blaisiuniu – krzyk Narcyzy wywołał ich z gwiazdkowej gorączki. – Szarlotka już jest! – dodała trochę ciszej, zupełnie jakby miała nadzieję, że nie usłyszą.

Draco jęknął cicho i wstał z podłogi.

- Co jest stary?

- Tyłek mnie boli – rzucił i zaczął masować swoje pośladki.

Blaise uśmiechnął się tryumfatorsko.

- Czego zęby wietrzysz? – spytał blondyn.

- Bo ja siedziałem na poduszce – powiedział i roześmiał się głośno.

Malfoy prychnął i wsiadł na swoją nową miotłę.

- Ścigamy się?

- I tak przegrasz – odparł brunet i sam usiadł na swojej błyskawicy. Nie patrząc nawet na przyjaciela wystartował. Gnał szybko w stronę jadalni. Wpadł do niej niczym burza i przeleciał nad stołem i głową cioci Cyzii.

- Oszust! – krzyknął Draco pojawiając się chwile po nim. – Nie było sygnału na start! Niech no ja cię tylko dorwę!

Latali po całej jadalni. Draco starał się jak mógł, by złapać przyjaciela, który niestety zwinnie mu umykał.

- Merlinie! – krzyknęła Narcyza, gdy przyjaciel jej syna przeleciał tuż nad jej głową. – Mam zawał! Mam zawał! – histeryzowała i zemdlała w ramiona swojego męża. Lucjusz westchnął cicho i posadził jej bezwładne ciało na krześle. Prawdę mówiąc chciało mu się śmiać, ale nie był pewny czy ze względu na sytuację, czy dlatego, że nie wypił ziół na uspokojenie.

- Dosyć! – krzyknął tak donośnie, że zapewne jego głos słychać było w całym hrabstwie Wiltshire. Zaskoczeni Ślizgoni zatrzymali się gwałtownie, przez co Draco spadł z miotły lądując na stole w misie pączu śliwkowego, a Blaise uderzył w ścianę.

- Coś się stało tato? – spytał blondyn schodząc ze stołu i susząc swoje ubranie różdżką.

- Wasze miotły, proszę! – powiedział donośnie Lucjusz wyciągając rękę. Draco bez słowa oddał ją ojcu. – A ty Blaise?

Chłopak podniósł się niezdarnie z podłogi i chwiejnym krokiem podszedł do wuja.

- Już wujku… Tylko, który to ty? - spytał drapiąc się po głowie. Malfoy senior prychnął gniewnie i odebrał miotłę Blaise’owi.

- Wynocha mi stąd! – rzucił i wskazał na drzwi balkonowe.

- Czemu?

- Matka przez was zawału dostała!

- Phi, moja dostała już z miliard razy i jeszcze żyje – powiedział Blaise i ruszył w stronę wyjścia na dwór. Draco chcąc nie chcą poszedł za nim.

Lucjusz zmrużył oczy i zamknął drzwi zaklęciem, i opuścił żaluzje. W tej samej chwili Narcyza uchyliła lekko jedno oko.

- Nie ma ich? – spytała szeptem.

- Nie ma Cyziu – odparł. Narcyza uśmiechnęła się złośliwie.

- Więc cała szarlotka jest nasza! – krzyknęła, a Lucjuszowi znów przypomniało się, za co ją tak bardzo kocha.

***

- Trochę tu zimno – mruczał Blaise pocierając swoje ręce.

Draco prychnął zirytowany.

- Trochę? Tu jest minus 20 stopni!

- Przesadzasz. To tylko… - Spojrzał na swój nowy zegarek – prezent od kuzynki ciotki stryjenki wuja – który wskazywał nie tylko godzinę, ale i temperaturę! – 32 stopnie na minusie – wyszeptał ze zgrozą. – Draco! Zamarzniemy. Zginiemy, jako sople lodu, a ja nie chce tak skończyć! – jęczał. – Zawsze myślałem, że zginę wykończony w łóżku przez jakąś seksowną, rudą laskę o dużych błękitnych oczach. Pięknym uśmiechu i chęci spełnienia każdej mojej zachcianki… - rozmarzył się, otwierając szeroko usta. – To by było coś… - wyszeptał.

- Zboczeniec! – krzyknął.

Blaise prychnął.

- Zazdrościsz – mruknął cicho. – Rusz ten krzywy zad, trzeba coś wykombinować. Może rozpalimy ognisko?

- Ja mam krzywy tyłek!? Ja!? – Draco gotował się cały ze złości. – Ja mam najseksowniejszy tyłeczek pod słońcem, uznany z tyłek miesiąca listopad w czasopiśmie „Czarownica”!

Blaise przekrzywił lekko głową i westchnął z rezygnacją. Rozejrzał się powolnie. Byli w ogrodzie kwiatowym Malfoy Manor, a co za tym szło? Nie było drewna na opał, bo tutaj nigdy nie był robiony grill, i tutaj były same kwiaty, ani jednego drzewa! Prychnął cicho zdegustowany.

- Ciotka to ma pomysły – mruknął sam do siebie.

- Czego tak myślisz? – spytał zaciekawiony Draco trzęsąc się z zimna.

- Próbuje wykombinować jak tu rozpalić ognisko.

- Jedyne drewno, jaki tu jest to, to z altanki! – powiedział wskazując drżącą dłonią małą altanę otoczoną krzewami i przysypaną śniegiem.

- Malfoy jesteś debilem! – krzyknął uradowany Blaise i podbiegł z uśmiechem we wskazane miejsce.

- Dlaczego uważasz mnie za debila? – spytał urażony blondyn.

- Bo jak bym powiedział, że jesteś genialny to, nasza wieź, nasza wielka przyjaźń, nasza braterska miłość legła, by w gruzach!

- No tak – podsumował. – Więc… Co z tym robimy?

- Rozbieramy! – rzucił i za pomocą różdżki zaczął łamać deseczki.

- Oni są nienormalni! – krzyczała wściekła Narcyza.

Podglądała ich poczynania przez lekko odsłonięta roletę i aż złapała się za głowę! Nie spodziewała się, że jej pierworodny. Jej Draconek – misiolek, owieczka – Draconeczka, słodziaczek – psiaczek jest takim idiotom!  A jej chrześniak? Jej ciasteczko – Blaisiąteczko jest jeszcze większym idiotom! Nie ma, co dobrali się! Załamywał już ręce! Oni byli tacy nieinteligentni…

- Cyziu, a czy oni nie mogą otworzyć sobie drzwi? Albo, chociaż rzucić na siebie zaklęcia ocieplającego! Mają różdżki – mówił gorliwie Lucjusz zjadając ostatni kawałek szarlotki z talerza.

- Nie wiem – mruknęła i zaczęła szukać ręką kolejnego kawałka ciasta. Zaskoczona stwierdziła, że już go nie ma! – Zjadłeś ostatni kawałek! – krzyknęła, robiąc się purpurowa na twarzy.

- Cyziu…

- Nie odzywaj się do mnie Lucjuszu! Śpisz dzisiaj w sypialni gościnnej! – powiedziała donośnie i odwróciła się ze zdenerwowaniem.

Lucjusz westchnął smutno. Kolejna noc bez Cyzii. Przyzwyczaił się już, od kilku dni spał w innej sypialni, ponieważ, a to zjadł jej ostatni kawałek jabłecznika, a to zabrał ostatnie ciastko… Tak, jego żona zdecydowanie lubiła słodycze i zdecydowanie nie lubiła jak ktoś jej zjadał ostatnie kawałeczki…

***

24 grudnia 1998, wieczór

 Hermiona krzątała się po kuchni układając na talerze potrawy. Nuciła sobie pod nosem jedną z świątecznych przebojów Fatalnych Jedz. W końcu delikatnie machnęła różdżką, a potrawy zaczęły lewitować nad ziemią, lekkim krokiem ruszyła do przestronnego salonu w odcieniach soczystej zieleni. Duże, białe, rogowe wypełnione zielonymi poduchami kanapy otaczały kominek. Puszysty, śnieżny dywan uginał się pod jej stopami. Ponownie machnęła ręką, a potrawy ustawiły się same na ciemnym, drewnianym stole, porcelanowa zastawa już czekała na przyjście gości. Hermiona uśmiechnęła się dumna z siebie i podeszła do dużej, prawdziwej choinki stojącej w jednym rogu. Mieniła się odcieniami złota i srebra.

Po chwili usłyszała jak ktoś otwiera drzwi.

- Już jestem! – Usłyszała za sobą radosny głos przyjaciółki – Rose. Odwróciła się i pokiwała z uznaniem głową.

- Ślicznie – powiedziała tylko poszerzając uśmiech na swoich ustach. Rose faktycznie prezentowała się niesamowicie. Brzoskwiniowa, sukienka za kolano doskonale pasowała do jej figury. Lekko rozkloszowany dół marszczył się przy każdym jej ruchu i błyszczał niczym białe złoto. Wysokie białe szpilki dodawały jej wzrostu, a nogi wyglądały jakby nie miały końca. Swoje rude włosy zaczesała w delikatny warkocz – tak jak najbardziej lubiła.

- Dziękuję – powiedziała, uśmiechając się szeroko. – Ty też wyglądasz niesamowicie!

Hermiona zaśmiała się cicho i pokiwała lekko głową poprawiając swoją sukienkę. Obcisły, zielony materiał przylegał do jej ciała uwydatniając wszystkie jego kształty. Dodatki w postaci srebrnych kolczyków i bransoletki na grubym łańcuszku doskonale współgrały z strojem tworząc jedność. Swoje loki upięła w koka francuskiego przyozdabiając go srebrną spinką z szafirem.

Gdy kobiety komplementowały wzajemnie swoje stroje zadzwonił do drzwi dzwonek. Hermiona szybkim krokiem podeszła do drzwi, a jej czarne szpilki stukały o panele w przedpokoju.

- Ginny! – krzyknęła uradowana Hermiona przytulając rudowłosą dziewczynę. – Jak ja cię dawno nie widziałam.

- Z dwa tygodnie – powiedziała, śmiejąc się cicho.

- No już, bo mi dziewczynę udusisz – rzucił Harry obejmując swoją partnerkę ramieniem. Hermiona chcąc nie chcąc puściła pannę Weasley.

Ginny zapiszczała głośno.

- Wyglądasz cudnie, jak rasowa Ślizgona – zaśmiała się cicho panna Wealsey,

- Dziękuję! Ty też wyglądasz nieziemsko! – Pokiwała lekko głową. – Zapraszam. – Uśmiechnęła się ciepło, acz jej uśmiech zmienił się w złośliwy, gdy spoglądała na Harry’ego i Ron’a.

Powolnym krokiem weszli do salonu gdzie Rose siedziała wygodnie na jednej z kanap.

- Na pewno pamiętacie Rose Bellezzę – zaczęła Hermiona, wszyscy pokiwali zgodnie głowami.

- Cześć – przywitała się Rose całując każdego z osobna w policzek.

W dobrym nastroju zasiedli do stołu na początku dzieląc się opłatkiem. Oczywiście nie obyło się bez gróźb składanych w formie życzeń i coraz to ciekawszych wyznań typu: Życzę Ci Hermionko abyś w końcu zaczęła jeść dużo, dużo tylko nie za dużo i tylko nie tak jak mój najukochańszy brat Ron, lub: Pragnę Ci życzyć Rose abyś przestała byś ruda, bo wtedy jeszcze pomylę Cię z moja najukochańszą Ginusią i mi się oberwie, a tego byśmy nie chcieli.

Kolacja wigilijna przebiegła im w miłej atmosferze i teraz siedzieli na kanapie z kieliszkami z winem rozmawiając na dość „dziwne” tematy.

- Posłuchajcie – zaczęła lekko wstawiona Ginny –  po zaznaczam dwóch kieliszkach – wina. – Ale słuchacie? – Wszyscy pokiwali głowami. – To słuchajcie, bo widzicie, ale wy mnie słuchacie, nie? To dobrze… No to ten tego słuchajcie…

- Oj kobieto streszczaj się – mruknął Ron.

- Ale co?

- No mów, o co chodzi, my Cie słuchamy – odparł.

- A ja coś miałam powiedzieć? Ja tylko mówiłam żebyście słuchali, bo ktoś do drzwi puka – mruknęła bawiąc się kieliszkiem. Wszyscy jęknęli roztargnieni.

- Ej faktycznie ktoś puka – powiedział nagle Harry.

- To niech sobie puka mnie nie ma – rzuciła Hermiona przymykając oczy.

- Mili państwo, ja się zbieram – oznajmiła Rose podnosząc się z sofy.

- Ale czemu? Rudzielcu ty mój zostawisz mnie? Mnie swojego rudzielca! – krzyknęła Ginny podnosząc się na równe nogi.

- Niestety! – Westchnęła Rose. – Jutro rano lecę do Włoch, do rodziny – mruknęła. – To do zobaczenia państwu! – Zasalutowała i ruszyła w kierunku drzwi.

- Czekaj! – Hermiona poderwała się z miejsca. – Odprowadzę Cię.

Dziewczyna spojrzała na nią mrużąc oczy.

- Dziękuję – powiedziała gniewnie. – Ale aż tak wypita to ja nie jestem, żeby nie trafić do drzwi, a później do kolejnych drzwi!

Hermiona pokiwała przepraszająco głową, zawsze, gdy wypiły nawet po kieliszeczku wina chciała odprowadzać przyjaciółkę, chodź ta mieszkała na tym samym piętrze i to naprzeciwko!

- Chodźmy zapalimy lampeczki na choince! – krzyknął nagle Ron podnosząc się z sofy. Harry ruszył w krok za nim i już po chwili świeczki zdobiące choinkę jarzyły się płomieniami.

- Ron idioto! Co ty odwalasz? – rzucił wściekły Harry patrząc jak przyjaciel próbuje sprawić, że płomień zacznie mienić się barwą tęczy niestety zamiast owego zaklęcia wykonał inne i część choinki stanęła w płomieniach.

- O cholera! – krzyknął zdumiony Weasley.

Hermiona jęknęła głośno i zagotowała się ze złości, gdy zobaczyła jak jej ulubiona zasłonka również się spala.

- Jupi! – Śmiała się wesoło Ginny. – Świeci sobie płomyk, świeci sobie świeci, sprawi bardzo chętnie, że strach nas obleci! – podśpiewywała. Zdecydowanie dwa kieliszki to dla niej za dużo – pomyślała Hermiona.

- Marlinie! – powiedziała i zgasiła ogień co spotkało się z jękiem zawodu Ginny. – Następna wigilia jest u ciebie Ron i nie martw się też postaram się spalić Ci chatę – mruknęła cicho, uśmiechając się złośliwie. Ron pobladł na twarzy i…. zemdlał. Zresztą jak zawsze!