Rozdział 8

Cześ kochani,

Jupi udało mi się wyrobić w czasie! Obiecałam 8 lub 9 i jest 9 listopada. Na reszcie byłam punktualna! :)

Mam nadzieję, że spodoba się Wam rozdział. Bardzo liczę na Wasze szczere opinię, jak również dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem.

Akcja się rozkręca, niedługo zacznie się robić gorąco… :) Wierzcie na słowo.

Tak przy okazji, kochani wiecie może, co się dzieję z bloggerem? Próbowałam dziś cały dzień włączyć projektanta szablonów i nic! Cały czas wyświetla mi się, że „ten szablon nie może zostać wyświetlony”, wiecie może, co się dzieję, czy może to tylko u mnie?

Rozdział 9 jest już prawie ukończony, więc data jego dodania zależy od Was i Waszych motywujących komentarzy!

Buziaki

Charlotte

***

Aluzja i powrót Voldemorta

11 stycznia 1999, czwartek

Skradał się! Powolnymi kroczkami starał się niezauważalnie dotrzeć do sali wykładowczej. Naciągnął bardziej grubą, wełnianą czapkę i błagał w duchu Merlina o pozostanie niewidocznym, miał już dosyć bycia pośmiewiskiem! Niestety jego błagania niebyły wystarczająco gorliwe, bo już za rogiem został przyłapany!

- Hej ty, stój! – Usłyszał gruby męski głos z charakterystycznym rosyjskim akcentem.

- Hę? – spytał odwracając się powolnie. Zdziwiony uniósł brew na widok chłopak dobierającego się ostatnio do Granger!

- Ty jesteś ten blondyn, co śmiał całować się z Mionką?

- A więc jestem już tutaj znany – rzucił sarkastycznie. – Tak, a bo co?

- A bo to, że Hermionka jest moja i wara od niej – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Draco prychnął z pogardą.

- Słuchaj no, Granger to Granger i możesz być pewny, że na pewno nie będzie z tobą. Za twarda jest – powiedział z ironią.

- Czy ty mi coś sugerujesz?

- Owszem, ale nie sądzę, żebyś zrozumiał aluzję – rzucił znudzonym głosem, poprawił swoją jakże seksowną czapkę ze smokiem i pewnym krokiem ruszył w stronę auli. Cieszył się jak dziecko, zdenerwował nielubianego przez siebie podrywacza Granger!

***

Promienie zimowego słońca przedzierały się przez ospałe zasłony do gabinetu Harry’ego oświetlając swoim blaskiem całe pomieszczenie. Drobinki kurzu ze starych ksiąg i teczek dokumentów rozrzuconych po biurku unosiły się. Przez otwarte okno wpadało przyjemnie chłodne powietrze, które otulało prawie zasypiającego z błogości chłopaka. Jego powieki były ciężkie, był bliski odpłynięcia do krainy snów…

- Potter do cholery! – Harry podskoczył na krześle i zerwał się na równe nogi pocierając oczy oraz odruchowo poprawiając krawat. Uspokoił się dopiero po chwili, gdy ujrzał zdenerwowaną twarz przyjaciółki. Znowu się zaczyna – pomyślał i westchnął smutno.

- Co jest Hermiono – zapytał zaspanym głosem, ziewając.

- Nie zmuszaj mnie do użycie drastycznych środków – odparła spokojnie dziewczyna wskazując dłonią na dzbanek wody stojący na stoliczku przy sofie. Harry jakby doznał przypływu energii, a całe zmęczenie wyparowało z niego!

- Może usiądziesz?

- Tak lepiej – mruknęła dziewczyna uśmiechając się złośliwie i siadając na krześle.

- Co cię do mnie sprowadza? – Hermiona uniosła wysoko brwi i złożyła dłonie układając je na kolanach. Pochyliła się w stronę przyjaciela.

- Nie udawaj niewiniątka, Potter! – Harry westchnął.

- Chodzi o Malfoya – zgadł.

- A wiesz, kto inny mógłby mnie tak denerwować?

- Czy to pytanie jest podchwytliwe? Bo mogę zacząć wymieniać… To tak: ja, Rose, Ron, Dymitr, Ginny…

- Skończ, jeśli ci życie miłe. Zrozumiałam aluzję – rzuciła gniewnie, a Harry uśmiechnął się przyjaźnie. Zapanowała między nimi grobowa cisza, która z każdą sekundą stawała się gęstsza i gęstsza.

- Hermiono, jeśli chodzi o…

- Moja odpowiedź brzmi: nie! – powiedziała poważnym głosem, zimnym niczym stal.

- Ale to jedyna okazja żeby go sprawdzić!

- Harry to, że go nie lubię, nie oznacza od razu, że chce żeby zginął!

- Bez przesady. Hermiono, Moody powiedział, że jest bardzo dobry. Zna zaklęcia, robi dobre uniki, umie walczyć! Poradzi sobie! – zapewniał gorliwie Harry.

- Zdajesz sobie sprawę, że mówisz o facecie, który od kilku dni jest wyśmiewany przez całe ministerstwo z powodu swojej bujnej, tęczowej czupryny?

Harry roześmiał się głośno. Każde wspomnienie o włosach Malfoya wywoływało u niego ogromną salwę śmiechu. Hermiona wymyślając swoją „zemstę” wykazała się ogromną pomysłowością i kreatywnością, musiał jej to przyznać. Do tej pory nie wie, jak wmówiła Malfoyowi, że jeśli będzie próbował zmyć farbę, kolor przedłuży się o kolejny tydzień! Naprawę jego przyjaciółka potrafiła zaskakiwać człowieka.

- Już ci przeszło? – spytała z uniesionymi brwiami. Załamywała już ręce przez niekompetencję przyjaciela! Sama była zdziwiona tym, że wytrzymała już z nim tyle lat! Wynikało to chyba z jej chęci rozpracowania idiotów! Nie żeby Harry był idiotom, on był tylko... no cóż, Harrym.

- Tak, chyba tak – rzucił z uśmiechem.

- Powtórzę się: on się nie nadaje!

- Nadaje i już! On jedzie z tobą, Hermiono ustąp mi, chociaż raz! – krzyknął głosem rozkapryszonego dziecka.

- Dobra, ale to ty będziesz go miał na sumieniu! – powiedziała chłodno i wstała. Szybkim krokiem skierowała się w stronę drzwi, by po chwili za nimi zniknąć i zostawić po sobie jedynie słodki zapach perfum.

***

Pilnie notował wszystko, co mówił im Alastor Moody. Wsłuchiwał się w każde słowo, dzięki czemu ignorował szepty i śmiechy otaczające go dookoła. Wiedział, że stał się ostatnio pośmiewiskiem całego ministerstwa, ale miał to kompletnie gdzieś! Wiedział jedno: warto było!

- Można przerwać? - Usłyszał aksamitny kobiecy głos i aż podniósł głowę. Do sali wkroczyła Hermiona Granger, jak zwykle wyglądająca niesamowicie seksownie. Uśmiechnął się na widok kilku kosmyków włosów, wysuwających się z jej kitki. Słyszał za sobą westchnienia. Faktycznie widok Granger potrafił odjąć człowiekowi mowę.

- Byle szybko Granger – mruknął Moody i napił się łyka ognistej ze swojej piersiówki.

- Chciałabym prosić do siebie na chwilkę Malfoya, można?

- A bież, kogo chcesz, tylko mi go szybko zwróć, muszę skończyć lekcję – rzucił i usiadł wygodnie na fotelu.

Draco zaskoczony wstał ze swojego miejsca i powolnym, ospałym krokiem skierował się w stronę Granger. Na jego usta wpełznął sarkastyczny uśmieszek.

- Stęskniłaś się? – spytał z ironią.

- Oczywiście Malfoy – powiedziała z kpiną w głosie.

- To było do przewidzenia, w końcu to ja! – rzucił pewnie.

- Nie drażnij Malfoy, mam Ci coś do powiedzenia.

- Czego pani szop pracz może ode mnie chcieć? – Hermiona uniosła brwi w akcie zaskoczenia.

- Tęczuś, czy ja się przesłyszałam? – spytała zdziwiona Hermiona. Malfoy miał zły humor, co było zupełnie niepodobne do niego w czasie rozmów z nią.

- Nie, oczywiście, że nie. Usłyszałaś to, co chciałem, żebyś usłyszała.

- Rozumiem, a więc nazywasz mnie szopem praczem? – Roześmiał się głośno.

- Gdy ty o tym mówisz wydaję się to być jeszcze zabawniejsze.

- Jesteś pewien swoich słów?

- Raczej nie inaczej – potwierdził gorliwie kiwając głową. Od kilku dni brakowało mu kłótni z Granger. Potrzebował rozrywki!

- Wiesz, że tego pożałujesz?

- Już nie mogę się doczekać, Granger!

- Musisz poczekać, Malfoy. Zabieram Cię na misję – powiedziała ze złośliwym uśmiechem. Cała ironia i cały sarkazm wyparował z twarzy Draco ustępując miejsca przerażeniu. Czy ona powiedziała, że zabiera go na prawdziwą misję aurorską. Jego pierwszą i – miał nadzieję – nie ostatnią. On nie był jeszcze gotowy!

- Żartujesz? – spytał przerażony.

- Ja nigdy nie żartuję w twoim towarzystwie, Malfoy. Czyżbyś się bał? – zadał mu pytanie pochylając się w jego stronę. Przełknął gulę rosnącą mu w gardle. On by się czegoś bał. Nie, skąd taki pomysł? Jest smokiem, potężnym, ognistym stworzeniem! Nie czuł strachu, tylko ogarniającą go histerię…

- Oczywiście, że nie…

- To dobrze, w poniedziałek wyjeżdżamy do Aten, twój znajomy Rowle był tam ostatnio widziany, złożymy mu krótką wizytę – powiedziała z uśmiechem delektując się złością wypisaną na twarzy Malfoya.

- To nie był mój znajomy, zgryźliwa małpo – rzucił i zdenerwowanym krokiem ruszył z powrotem do sali.

- Tęczuś nie denerwuj się, żartowałam! – krzyknęła za nim, a Draco uśmiechnął się mimo woli. Uwielbiał się z nią droczyć!

***

Miał dość całego dnia. Wszyscy go dobijali wewnętrznie; w pracy Granger, a w domu to coś…, czyli jego przyjaciel uśmiechnięty, jak głupi do sera, chodzący cały w skowronkach i nucący, że miłość jest sensem życia i nierozumiejący aluzji ukrytej pod słowami „pięknie śpiewasz Diable…” Powoli Draco zaczynał bać się o swoje zdrowie psychiczne!

- Blaise, czy aby na pewno dobrze się czujesz?

- A czy żółte jest żółte, a białe jest białe?

Draco westchnął i wrócił do wpatrywania się w kominek. Zastanawiał się, co odbiło Blaise’owi, czy nie uderzył się ostatnio w głowę, a może to przez zbyt duże ciśnienie?

- Dracuniu, co się stało Blaisikowi – spytała zatroskana Narcyza siadając wraz z Lucjuszem obok syna i spoglądając na Blaise’a piszącego serenady miłosne przy stole.

- Zakochałem się, ciociu! – krzyknął rozmarzony chłopak podchodząc do siedzących na sofie Malfoyów.

- Ta ciekawe, w kim – rzucił Draco wygodniej rozkładając się na kanapie.

- W sam wiesz kim, Smoku. W sam wiesz kim – odparł. Wszystko potoczyło się szybko, w ułamkach sekund. Narcyza przerażona uciekła na górę, krzycząc coś o goblinie w południowej Zelandii gotowym udzielić schronienia im i pawiom, a Lucjusz wrzeszczał na całe gardło póki nie zemdlał, żeby Draco odsunął się od Blaise’a, bo jeszcze zarazi się tym na, co chory jest Zabini. Draco pacnął się otwartą ręką w czoło.

- Widzisz kretynie, co zrobiłeś. Teraz rodzice sądzą, że zakochałeś się w Voldemorcie.

- Ups – powiedział Blaise, drapiąc się po głowie. – To tak niechcący.