Rozdział 13

Cześć kochani,

ehh, czy ja nigdy nie mogę być punktualna? Chyba nie… Przepraszam miał być wczoraj, niestety miałam małe problemy z Internetem, ale już wszystko w porządku, więc jestem z rozdziałem.

Na początku bardzo dziękuję za tyle komentarzy pod poprzednim rozdziałem! Kochani, jesteście wspaniali. Pozwolicie, że podziękuję każdej osobie, która skomentowała dwunastkę.

Bardzo dziękuję Malince, Anonimowemu Komentatorowi, Mad, LucyPhere, Marcelinie Stawowy, Gisi, Layls, Turtledove oraz Lorze Maravilles za miłe słowa i czas poświęcony na przeczytanie oraz skomentowanie rozdziału.

Jak również szczególnie dziękuję Martine Rze, Mrs. M, Esce, Avis i Expecto za swoje opnie, motywujące słowa i czas.

Największe dziękuję wędruje do Rosenatorki, która znalazła i poświęciła zapewne wiele czasu na sprawdzenie poprzedniego rozdziału mimo bardzo długiego braku odzewu z mojej strony.

Bardzo, ale to bardzo dziękuję również każdemu czytelnikowi, to wspaniałe uczucie: świadomość, że gdzieś tam w świecie są ludzie, którzy czytają tę historię.

Mam nadzieję, miśki, że teraz też będziecie tak komentować jak poprzednio, a nawet, że komentarzy będzie dwa razy tyle, wasze opinie są dla mnie bardzo, ale to bardzo ważne, dlatego proszę wyrażajcie je. Nawet jednym słowem, nawet jedną, zwykłą emotikoną!

Do napisania

Charlotte

***

Pączuszku…

18 stycznia 1999, popołudnie, około godziny 15.00

To było dla niej nowe uczucie. Te obce motylki w brzuchu, które czuła, gdy go słyszała i ten uścisk zazdrości w żołądku, gdy widziała jak rozmawiał z inną. Co to oznaczało…? On był taki przystojny, nareszcie zaczęła to dostrzegać, taki romantyczny, pełen kurtuazji. Ideał nad ideałami. Na samą myśl, jak dotykał jej policzka swoimi gorącymi ustami… Rozpływała się…

- Nad czym tak rozmyślasz, Rosi? – W jednej nic nieznaczącej chwili całe rozpływanie się Rose definitywnie się zakończyło… Znowu ten imbecyl Blaise powiedział „Rosi”!

- O twojej głupocie – warknęła i odsunęła się od niego obrażona. Gdyby tylko zrozumiał, że ona nienawidzi, jak mówi się do niej Rosi, byłoby tak pięknie…

- Rozumiem – mruknął z uśmiechem.

Stali przed lotniskiem, a chłodne, styczniowe powietrze otulało ich sylwetki. Oboje – o ironio (!) – rozmyślali o sobie nawzajem! Rose myślała o tym, jak to byłoby pięknie, gdyby Blaise w końcu przestał mówić do niej „Rosi”, a on zaś rozmyślał nad tym jak to byłoby pięknie, gdyby w końcu zrozumiał ROSI… Świat jednak nie był wobec nich sprawiedliwy… Chodź z jednej strony to było dla nich dobre, przynajmniej się ze sobą nie nudzili.

- Już idą! – krzyknął Blaise niczym małe dziecko. – Ciekawe czy mi coś przywieźli!

- Mam nadzieję, że przywieźli – mruknęła z nadzieją.

- Tak, a jak myślisz co?

- Mózg, bo twój pierwszy chyba wypadł ci z głowy, gdy cię matka upuściła – powiedziała i uśmiechnęła się najpiękniej jak potrafiła.

- Ciekawe niby, kiedy mnie upuściła? 

- Jak byłeś mały.

- A z jakiego powodu? – zapytał wyraźnie znudzonym tonem, licząc głęboko w sercu, że skończą jej się pomysły na zgaszenie go jak świeczki.

- Ze strachu, bo nie wiedziała, czym jesteś – powiedziała i zaśmiała się pod nosem.

- Ach, jakaś ty zabawna – warknął. Zaczęła śmiać się jeszcze głośniej. Lubiła go drażnić.

- Rose! – krzyknęła Hermiona i rzuciła się z rozłożonymi ramionami na przyjaciółkę. Roześmiały się dźwięcznie.  Draco i Blaise popatrzyli na nie jak na idiotki, acz sami złączyli się w jakże koślawym, przyjacielskim uścisku. Wyglądali komicznie, gdy starali się wzajemnie przewrócić na ziemię.

- Hermi, co to za powitanie, nie widziałyśmy się tylko kilka dni! – zapytała ze śmiechem Rose. – Tak się za mną stęskniłaś?

- Co? Nie wygaduj głupot, nie stęskniłam się, po prostu na reszcie zobaczyłam kogoś normalnego!

- Och, dzięki – rzuciła urażona Rose. – Normalnie uraziłaś moją dumę.

- A czy wcześniej już tego nie robiłam? – zapytała z uśmiechem Granger.

- Nie, raczej ja urażałam twoją – rzuciła Rose i zaśmiała się ponownie. 

- Czas na zmiany – mruknęła cicho i mrugnęła do przyjaciółki, sugestywnie kiwając głową w stronę Blaise’a.

- Może, Herm, ale u ciebie też czas na zmiany…

- Może – odparła i spojrzała w kierunku śmiejącego się Draco.

***

Szli całą czwórką w kierunku samochodu Rose. Panowała między nimi niczym niezmącona cisza. Blaise, który szedł na początku, w końcu nie mogąc wytrzymać takiej nudą wiejącą chwili, zatrzymał się i spojrzał na swoje towarzystwo urażonym wzrokiem. Cały trząsł się z przerażenia spowodowanego faktem, że wokół niego było nudno. On nienawidził nudy!

- Co jest z wami ludziki? Złote rybki mojej ciotki Filomeny więcej chęci wkładają w ruszanie płetwą niż wy w cokolwiek! Przynosicie mi wstyd i hańbę! 

Wszyscy spojrzeli po sobie zaskoczeni, niemo pytali siebie, czy popołudniowe słońce nie wpłynęło źle na Blaise’a. Zabini niezrażony tasującymi go spojrzeniami, mówiącymi, że jest idiotą wygłaszał swoje przemówienie dalej…

- Teraz słuchajcie mnie uważnie narody wspaniałe, bo się nie powtórzę, idziemy na imprezę! Ja i Smoczek będziemy po was, moje piękne damy, punkt dwudziesta, jako że wiem, gdzie mieszka moja kochana Rosi, oczekujcie nas i nawet nie marzcie o ukryciu się pod kanapą! I tak was znajdę! – krzyknął dumnie. Jego zachowanie budziło wiele tez dotyczących jego przypadkowego, niezauważonego przez nikogo porwania przez kosmitów i uwięzienia, a następnie wyprania mózgu, o ile go miał, Rose wciąż miała, co do tego wątpliwości.

- Tymczasem, będziemy się zbierać, chodź Smoczku – mruknął Blaise i chwycił przyjaciela pod ramię. – Idziemy się spotkać z twoją mamusią. – Jedyne, co Rose i Herm zauważyły przed zniknięciem chłopaków to nieszczęśliwa i zdruzgotana mina blondwłosego młodzieńca.

- To było dziwne… - mruknęła Hermiona i spojrzała, wciąż zaskoczona, na przyjaciółkę.

- Wiem, o czym mówisz.

***

 Pragnął skryć się pod łóżkiem, ukryć gdzieś, gdzie nikt go nie znajdzie, ale nie miał jak! Był osaczony! Zamknięty w silnym, matczynym uścisku, jego życie było tragiczne!

- Draconku, Dracuniu, mój malutki pysi-misiu, wiesz jak ja się martwiłam? Umierałam ze strachu! Jak mogłeś mi to zrobić, dlaczego zacząłeś pracę w tak niebezpiecznym miejscu? – Na przemian krzyczała i delikatnym głosem szeptała, w taki o to sposób Narcyza Malfoy witała swojego jedynego syna.  Blaise stał razem z Lucjuszem obok kominka. Obaj śmiali się pod nosami z Narcyzy oraz Dracona. Obaj mieli ogromną radochę z wykładu pani Malfoy. Jednak to Blaise’owi najbardziej poprawił się humor. Widząc skruszoną minę swojego przyjaciela, czuł jak jego życie nabierało sensu, bo on tak bardzo lubił dołować innych.

- Za karę, mój synu, nie dostaniesz na kolację ciasta!

- Ale, mamo… - jęknął.

- Milcz Draconie Lucjuszu, zawiodłam się na tobie! Robić takie rzeczy mnie, swojej schorowanej matce?

- Mamo, przestań.

- Decyzja już zapadła – powiedziała donośnie. – Nie ma odwrotu.

- Jasne, wiem, że robisz to, dlatego że chcesz całe ciasto dla siebie – warknął zły.

- Och, moje serce! – krzyknęła. – Jak możesz mi to robić? Lucjuszu, Lucjuszu!

Malfoy Senior podbiegł do swojej żony i podtrzymał ją za rękę.

- Kochany Lucjuszu, zabierz mnie stąd, potrzebuje wody i szarlotki, och, moje serce… Potrzebuje dużo szarlotki…

- Oczywiście, Cyziu, oczywiście – szeptał gorliwie Lucjusz i wziął na ręce swoją żoną. – Widzisz, co zrobiłeś, Draco? Przez ciebie twoja matka znów będzie się tuczyć! – zwrócił się zdenerwowanym tonem do syna.

- Lucjuszu, jak śmiesz! – krzyknęła mu do ucha Narcyza.

- W pozytywnym znaczeniu, kochanie.

- Jasne – rzuciła urażona, nagle zupełnie jakby stał się cud odzyskała energię, wyswobodziła się z ramion Lucjusza i stanąwszy o własnych siłach, dumnie ruszyła w kierunku wyjścia.

- Gdyby ktoś pragnął mnie przeprosić, będę się tuczyć w kuchni – warknęła zła niczym osa i wyszła trzaskając drzwiami.

- Brawo! Teraz znowu będę musiał zrobić jej te cholerne włoskie lody – rzucił zrezygnowany Lucjusz.

- To ty powiedziałeś jej, że się tuczy.

- Oj tam, oj tam… - mruczał Malfoy Senior i również skierował się w stronę wyjścia, krzycząc wniebogłosy: „Cyziu, pączuszku, nie obrażaj się, ja nie chciałem…!”

- Twoja rodzina jest walnię…– Blaise momentalnie zamilkł, widząc spojrzenie Draco. – To ja może się wycofam, co ty na to?

- Nie wycofuj się, przyjacielu. Wiej – mruknął złowrogo Draco. Blaise momentalnie zaczął uciekać, oczywiście Draco zaczął biec za nim…

***

- Opowiadaj – zażądała Hermiona. Siedziała wygodnie na kanapie w salonie Rose i spokojnie delektowała się zapachem miętowej herbaty. 

- Nie ma co… - rzuciła Rose stanowczym głosem.

- Przecież widzę!

- Dobra. Jak pojechałaś spotkałam Blaise’a na mieście. Chociaż nie, było trochę inaczej: siedziałam sobie w kawiarni, a ten psychopata mnie zaatakował swoją nachalnością.

Hermiona roześmiała się lekko. Rose była taka niedostępna, w każdym swoim czynie i słowie, ale Hermiona wiedziała, że tak naprawdę Blaise wpadł w oko jej przyjaciółce. Rose zawsze zgrywała, taką zimną i oschłą, gdy facet jej się podobał.

- Zmusił mnie do pójścia do kina, a potem na następna randkę i na kolejną i na jeszcze jedną i chyba mi się podoba, ale nie widać tego po mnie, prawda? – wyrzuciła z siebie wszystko na jednym wydechu.

- Nie, nie widać, wręcz przeciwnie. Wyglądasz jakbyś pałała do niego nienawiścią.

- Całe szczęście.

- Nie wierzę! – zaśmiała się Hermiona. – Znalazł się facet, który nareszcie spełnia wszystkie twoje wymogi, Rose!

- Cicho – rzuciła radośnie rudowłosa.

- A co się stało z postanowieniem, że prędzej piekło zamarznie niż Ruda umówi się z Diabłem, hmm?

- Po pierwszej randce odstąpiłam od niego. – Zaśmiała się głośno Rose. - Dość o mnie, lepiej mów, co u ciebie i twojego jakże uroczego nie wroga, co się wydarzyło?

- Nie wroga? Jakaś ty zabawna!

- Przestań, on jest w twoim typie, nie zaprzeczysz, on ci się zaczyna podobać, nie zaprzeczysz i to wszystko z wzajemnością, tego też nie zaprzeczysz! – mówiła radosnym tonem panna Bellezza.

- Oj tam, oj tam…

- No i jaki jest?

- Co jaki?

- Jaki jest w łóżku? – Hermiona zachłysnęła się pitą herbatą, zaczęła głośno kasłać, starając się ochłonąć. 

- W łóżku? – wyjąkała zaskoczona.

- No, a gdzie? Nie mów mi, że do niczego nie doszło! Co ty jesteś stara babcia? Masz takiego faceta w pokoju i dzielisz z nim łóżko, a do jasnej cholery nic nie robisz? Wyjdź i nie pokazuj mi się na oczy! – wrzasnęła oburzona.

- Czekaj – rzuciła Hermiona. – Skąd wiesz, że miałam z nim jeden pokój?

- Wszyscy o tym mówią! Harry od razu jak wyleciałaś do Aten, zaczął się chwalić, jaki wywinął ci kawał. Byś tylko widziała, jaki Dmitrij był wściekły! 

- Parszywy mały karaluch!

- Tak, też nie lubię Dmitrija.

- Nie on! Mam na myśli Harry’ego. Już nie żyje.

- A tam, przesadzasz… Wracając, to nic się nie działo? Nic, a nic?

- Całowaliśmy się.

- Wiedziałam, jednak są z ciebie ludzie!

- Czy ty naprawdę myślisz tylko o jednym?

- Jasne – rzuciła i gorliwie pokiwała głową. Hermiona roześmiała się głośno.

- Naprawdę potrzebujesz faceta.

- Wiem, ale to na razie nie ważne, teraz ważne jest, kiedy wybiją dzwony kościele. Muszę zdążyć kupić sukienkę – powiedziała Rose, uśmiechając się szeroko. Wiedziała, że Hermionie na pewno podobał się Draco, ona gustowała właśnie w takich facetach. Jeśli jej przyjaciółka nic nie zrobi w tym kierunku, to na pewno jej pomoże! 

- Nigdy.

- Jeszcze zobaczymy... – mruknęła cicho Rose i z przebiegłym uśmiechem, spojrzała na przyjaciółkę. Z chęcią pomoże rozkwitnąć związkowi Draco i Hermiona…